రెప్పల తలుపులు మూసుకున్నాయి
తలంతా చీకటి శూన్యం
మస్తిష్కం ఏవో అస్పష్టపు చిత్రాల్ని
అంతరంగస్థలం పైకి
ఫోకస్‌ చేస్తోంది
గొంతుక జీరగా పలుకుతోంది
హృదయం కూర్చే విషాద సంగీతపు బాణీ¨ల్ని వింటూ
కన్నీళ్ల తుండుగుడ్డని కనుకొనల్లో ఆరేస్తాను
గుండె చెలిమలో మిగిలిన
ఆ కాస్త తడీ
తొణికిన స్వప్నమై
చెక్కిలిపై జారగా
ఆరిన తెల్లటి
కన్నీటి ధారలు మాత్రం
వెల్లవేసిన గోడపైన
వర్షం చేసిన గాయం మరకల్లా మిగుల్తాయి
రాత్రుళ్లు
నాతో గడిపిన ఒంటరితనం
చేదు జ్ఞాపకాల్ని నెమరేసుకుంటూ
వేకువ జామున
నా మొహంపై
సాలీడు చిత్రాల్ని గీసి వెళ్తుంది.
ఇక యాంత్రిక జీవన విషాదాన్ని
భుజాన వేసుకుని
విధుల వీధుల్లో విహరిస్తాను
చీకటి దుప్పట్లోకి
సూర్యుడు దూరేవరకు
కాలం కుడితినీళ్లలో పడి
మరో రోజు మునుగుతుంది.