నువ్వు వేగుచుక్కవై
తెల్లవారుఝామును మేల్కొల్పుతున్నప్పుడు
ఆ లేత వెలుగు రేకల్ని ఏరుకుంటూ
మా నిద్రమత్తు ఆవులించేది
కోటేరు వేసుకొని నువ్వు పొలం వెళ్తుంటే
యుద్ధానికి వెళ్తున్న సైనికుడిలా ఉండేది
నువ్వు నాగలై, కర్రై, ఎదగొర్రై
మట్టిలోకి చొచ్చుకుపోయినప్పుడల్లా
మట్టి; అణువణువూ తన్మయత్వంలో పులకించిపోయేది
నీ చెమటలో నానిన మట్టిలోంచి
కేర్‌మంటూ విత్తనం మొలకెత్తడం
ఎంత కళాత్మక సృజన!!
నీకోసం ఆకాశంలోంచి పొలంలోకి దిగి
నక్షత్రాలు నక్షత్రాలుగా అర్రొంచడం
ఎంత మనోహర దృశ్యం!!
సేదదీరు తున్నప్పుడల్లా
నువ్వొక హరిశ్చంద్ర పద్యానివై
చీకటి ముసిరిన పల్లెను
సంగీత విద్యుత్తరంగాలతో వెలిగించడం
మన ఊరింకా మరచిపోలేదు
లోకంలో అన్నిటికన్నా ఆకలే పెద్ద రోగమైనప్పుడు
నువ్వు అన్నపు ఔషధం గావడం....
ప్రపంచమెప్పుడూ నీకు రుణపడే ఉంటుంది
ఎవరన్నారు నువ్వు పోయావని?
నువ్వు చెట్టువై కొమ్మలు చాచి
మమ్మల్ని అక్కున చేర్చుకోవడం
ఇప్పుడ గతమే కావచ్చు
నువు ఇచ్చిన నీడ మాత్రం
మా బతుకులకు చల్లని అండగా మిగిలే ఉంది
పొలాల్ని చూసినప్పుడల్లా
నువ్వు పచ్చ పచ్చగా పలకరిస్తున్నట్టుగానే ఉంటుంది.

నిద్రను నిషేధించాలని నిర్ణయించుకున్నాను 
మరేం చేయాలి? 
ఆ కదిలి కరిగే కాలం 
నా కళ్లూ ఏకమై నామీదే
అవిశ్రాంత యుద్ధం ప్రకటించాక!
పగటి పూట ప్రాణం పోసుకున్న ఊహలకు ఊసులకు
రాత్రివేళ రంగుల రెక్కలు తొడుగుతుంటే...?
అందుకే నిద్రను నిషేధించాలని
నిర్ణయించుకున్నాను. 

నిద్రలో పుట్టి నిద్రలో పోతే 
నిద్రను నిషేధించాలని
అసలు అనుకునేవాణ్నే కాదు!
నిద్ర లేవగానే, నిద్రలో పుట్టిన కల
నా చూట్టూ కాబూలీ వాలాలా
మళ్లీ మళ్లీ తిరుగుతుంటే తట్టుకోలేకపోతున్నా
ఊహలకూ, ఊసులకూ
ఉరితాడుని ఎలాగూ పేనలేను
అందుకే నిద్రను నిషేధించాలని
గట్టిగా నిర్ణయించుకున్నాను!

చిన్న చిన్నగా చీకటి చిక్కబడుతుంది
గడియారం ముళ్లు సోమవారం
బడికి వెళ్లే పిల్లాడి కాళ్లలా....
అద్దంలో కనుపాప లోతుల్లోకి తొంగి చూస్తున్నా
కలల జన్మస్థానం కనబడుతుందేమోనని!
అలసిన కనురెప్పలు అతుక్కోవాలని చూస్తున్నాయి. 
నా కన్నులనే కప్పి కలకందామని!
చెంబుడు చన్నీళ్లతో వాటిని శిక్షించాను. 
నా మీద నేనే గెలుపొందాలని 
చేస్తున్న కురుక్షేత్రం.. ధర్మక్షేత్రమిది!

నేను గెలిస్తే, నా పగళ్లు స్వర్గధామాలౌతాయి!
ఈ స్వప్నాల సన్నాయి నొక్కులిక ఉండవు 
భూపాల రాగం పాడుతూ
కల నన్ను మేల్కొలపదు
నన్ను పగలంతా ఉడికించదూ, గేలి చేయలేదు!

అసలు కలల జన్మస్థానమేది?
కళ్లా? మనసా? మెదడా? అస్తిత్వమేనా?
ఈ జన్మస్థానాల అన్వేషణ
ఈ నేలపై పుట్టినందుకు నాలో పెరిగిందా?
ఆలోచనల్లో ఉన్న నన్ను ఏదో ఒక మాయ 
ఉన్నట్టుండి కనురెప్ప పాటు కమ్మేసింది!
అంతే!!
సమాధి మీద పూసిన గడ్డిపూవులా
స్వచ్ఛంగా మరో కల విచ్చుకుని, వెక్కిరించింది నన్ను!
గతంలోని గతితార్కికం 
అనవసరమనిపించింది నాకు!
గెలుపు ఓటముల ఆవలి ఒడ్డుకు 
పరుగులు తీశాయి ఆలోచనలు
అసలు కలకు కారణమేమిటో? 
కల నన్నెందుకు కలవరపెడుతుందో? 
ప్రతి చర్చనూ పక్కన పెట్టాను. 
పక్కమీదకి వొరిగి 
కలకు స్వాగతం పలికాను!
కళ్లకు నా కలల దుప్పటి కప్పుకుని!

పాతాళగంగను పైకి రప్పించే
అర్జునుడు కనబడక,
బోరునీళ్లు పాతాళంలోనే ఉండిపోయాయి!
కరవుతో పోరాడలేని అన్నదాతలు,
కరెంటుతీగలకు వేలాడుతున్నారు శవాలుగా!
మామిడి చెట్ల మీద పూత కనిపించక
తుమ్మ కొమ్మల మీదే కూర్చుని
కునుకు తీస్తున్నాయి కోకిలమ్మలు!
వానలు, పంటలకు లంకె ఏమిటో కూడా 
తెలియని కాలేజీ కుర్రకారు 
క్రికెట్‌ మైదానంలో దౌడు తీస్తున్నారు అటు, యిటూ!
గుళ్ల ముందు నుంచోవాల్సిన కొత్తజంటలు
కోర్టుల ముందు నుంచుంటున్నాయి
తెగదెంపులు చేసుకోడానికి!
ప్రజల దృష్టిని పక్కకు మళ్లించడానికి
నల్ల కుబేరుల జాబితా
వల్లె వేస్తున్నారు జాతీయ నాయకులు!
ఇన్ని దుర్భర, దుస్సహ దృశ్యాల మధ్య
ఇవేమీ పట్టనట్లు
తెల్ల లాల్చి, పైజామా తొడుక్కుని
గండు కోయిలల గురించీ
పండు వెన్నెలల గురించీ
కవిత్వం రాయడానికి 
నా మనస్సెందుకో ఒప్పుకోడం లేదు!

కలరవామృత గానముల కోకిలమ్ములు
     సృష్టిని పులకింపఁ జేయు వేళ
చిగురు జొంపములు మేల్‌ చిత్రలేఖనములు
     కనుల పండువు సేయఁ గడఁగు వేళ
హృదయ మాధుర్యమ్ము ప్రియమార చిలికించి
     విరి కన్నియలు సమర్పించువేళ
శుకశారికా తతుల్‌ సుమధుర స్వరములో
     స్వాగత వచనముల్‌ పలుకు వేళ
అవ్యయానంద భావ విన్యాస గతుల
అఖిల లోకమ్ము పరవశమందు వేళ
తన్మధుర భావనలకు నిత్యత్వమొసగ
అవతరించెను మధుమాస మవనియందు

ఎలకోయిలమ్మ తేనెల చిల్కు గొంతులో
     రాగాల చక్కెర రంగరించి
నవ వధూ హృదయ నందన వనసీమలో
    శృంగార మధువులు చిలుకరించి
పరవశత్వముఁజెందు ప్రకృతి కాంతనుఁజేరి
    ప్రణయ రాగము తోడఁ పలుకరించి
మ్రోడు వారిన వృక్షముల జీవితములందు
    చిగురుటాశల మేలి సొగసులుంచి
కష్టసుఖములు - కాల చక్రమ్మునందు
శాశ్వతములు కావనెడి వాస్తవముఁదెలిపి
యెల్లరకు సేమమునుఁగూర్ప నిచ్చగించి
లలిత శృంగార మధుమాస లక్ష్మి వచ్చె

మరబొమ్మల వలె నరులె
ల్లరు - మమతలు మఱచి - బ్రతుకులను 
మిక్కిలి దుర్భర రీతి గడుపగా - ‘‘శార్వరి’’ 
సుఖ శాంతుల నొసంగ వచ్చెను ప్రీతిన్‌

పొద్దుగాల్ల పొద్దుగాల్ల కోడీగూసె పొద్దుగాల్ల  ।।2।।
సూరీడొచ్చి తొంగిజూసెరో మా పల్లెలోన
చెర్లనీరు మెరవవట్టెరో మా పల్లెలోన
బర్లమంద సాగవట్టెరో మా పల్లెలోన
సద్దిమూట నెత్తికెక్కెరో మా పల్లెలోన
పొద్దుగాల్ల పొద్దుగాల్ల కోడీగూసె పొద్దుగాల్ల ।।2।।
రైతునాగలెత్తవట్టెరో మా పల్లెలోన
కమ్మరి కొలిమి ఎలగవట్టెరో మాపల్లెలోన 
కుమ్మరి చక్రం తిరగవట్టెరో మాపల్లెలోన
సాకలి మూటలెత్తవట్టెరో మా పల్లెలోన
పొద్దుగాల్ల పొద్దుగాల్ల కోడీగూసె పొద్దుగాల్ల ।।2।।
వానచినుకు రాలవట్టెరో మా పల్లెలోన
పంటచేను లూగవట్టెరో మా పల్లెలోన
పంటచేతికందినాదిరో మా పల్లెలోన
గా దినమే పండుగంటరో మా పల్లెలోన
పొద్దుగాల్ల పొద్దుగాల్ల కోడీగూసె పొద్దుగాల్ల ।।2।।
పడుచులంత పాడవట్టెరో మా పల్లెలోన
పాటలోన కథలు సూడరో మా పల్లెలోన
గా కథలె మా బతుకులురో మా పల్లెలోన
మారని తలరాతసూడరో మా పల్లెలోన
పొద్దుగాల పొద్దుగాల్ల కోడీగూసె పొద్దుగాల్ల ।।2।।

ప: తెలుగుభాష తీయదనం 
తెలుగుజాతి గొప్పదనం
తెలుసుకున్న వాళ్లకి 
తెలుగే ఒక మూలధనం
తల్లితండ్రి నేర్పినట్టి మాతృభాషరా
తెలుగు మరచిపోతే వాళ్లని నువ్వు మరచినట్టురా 
ఇది మరువబోకురా             ।।తెలుగుభాష।।
చ-1 అమ్మా అన్న పిలుపులోన అనురాగం ధ్వనిస్తుంది
నాన్న అన్న పదములోన అభిమానం జనిస్తుంది
మమ్మీ, డాడీలోన ఆ మాధుర్యం ఎక్కడుంది...
మామా అన్న మాట మనసు లోతుల్లో నిలుస్తుంది
అత్తా అంటే చాలు మనకు ఆదరణే లభిస్తుంది
ఆంటీ, అంకుల్‌లోన ఆ ఆప్యాయత ఎక్కడుంది?
పరభాషా జ్ఞానాన్ని సంపాదించు     ।। 2 ।।
కాని నీ భాషలోనె నువ్వు సంభాషించు
తల్లితండ్రి నేర్పినట్టి మాతృభాషరా
తెలుగు మాట్లాడి నువ్వు వాళ్ల రుణం తీర్చరా 
కొంత రుణం తీర్చరా
మా తెలుగు తల్లికి మల్లెపూదండ... మా కన్న తల్లికి మంగళారతులు
చ-2 కొమ్మల్లోన పక్షులన్ని తమ కూతలు మార్చుకోవు
భూమిపైన ప్రాణులన్ని తమ భాషను మరువలేవు
మనుషులమై మనభాషకు ముసుగును తగిలిస్తున్నాము
ప్రపంచాన మేధావులు మన పలుకులు మెచ్చినారు
పొరుగు రాష్ట్ర కవులు కూడా తెలుగును తెగ పొగిడినారు
ఆంధ్రులమై మన భాషకు అన్యాయం చేస్తున్నాము
అభివృద్ధికి ఉండాలి నింగే హద్దు ।।2।।
అది భాషా ఆచారాలను మింగేయొద్దు...
తల్లితండ్రి నేర్పినట్టి మాతృభాషరా ఉగ్గుపాల భాష పలికేందుకు సిగ్గు పడకురా వెనక్కి తగ్గమాకురా...
తెలుగుభాష తీయదనం తెలుగుభాష గొప్పదనం
తెలుసుకున్న వాళ్లకి తెలుగే ఒక మూలధనం
మమ్మీ, డాడీ అన్న మాట మరుద్దామురా...
అమ్మా, నాన్నా అంటూ నేటి నుంచి పిలుద్దామురా. 
ప్రతిజ్ఞ పూనుదామురా
చిత్రం: నీకు నేను నాకు నువ్వు; 
రచన: చంద్రబోసు;
సంగీతం: ఆర్‌.పి.పట్నాయక్‌; 
గానం: ఎస్పీ బాలసుబ్రహ్మణ్యం, చరణ్‌

నిశ్శబ్దపు ఫ్రేముని చీల్చుతూ
మాటల కాన్వాసు విస్తరిస్తున్న వేళ
ఒకానొక క్షణంలో
మనసులో స్పందనల వర్ణచిత్రం
మోనాలిసా నవ్వేకాదు
నేస్తపు నవ్వూ సమ్మోహనమే
ఎదురయ్యే మనసులెన్నో ఉన్నా
ఆత్మీయమైన ఆర్తి పరిమళం అరుదు సుమా
దిన దిన ప్రవర్ధమానంగా
ప్రయాణించిన స్నేహం అలంకరించుకున్న
నవ్వుల లెక్కలు లెక్కలేనివి
సుగంధంతో మోహనాలను కూడిన హృదయసుమం అది
కొన్ని భావాల మొలకలు
తెలుపు నీలం లేతాకుపచ్చ పాదులు
అవును కాదుల చిగుళ్లు తొంగిచూసిన
లిల్లీ కాడల్లా నాజూకు నవ్వులు
గుండెని పరుస్తూ నడుస్తూ
అలా బాల్యపు వాహ్యాళిని గుర్తు తెచ్చుకున్నప్పుడు
యవ్వనపు పాదుల్లో భవిష్యత్తుని అంట్లు కడుకుతున్నపుడు
ఒకే మొక్కకి పసుపు తెలుపు గులాబీలు నవ్వినట్టు
గుంభనపు నవ్వులు విరిసేవి
స్థిరపడ్డ కక్ష్యలో
స్థిమిత పడ్డ గ్రహగతిలాంటి వేళల్లో
అకస్మాత్‌ ఒత్తిళ్ల శకలాలు ఢీకొట్టిన సమయాల్లో 
ఒడుదొడుకుల ముళ్లు గుచ్చుతూ
ఆత్మవిశ్వాసాన్ని సంబాళించి పట్టుకునే
తనను తాను వెన్ను తట్టుకునే
నీళ్ల ధారల్లాంటి నవ్వు
దుఃఖపు స్క్రూలు గుండెలో 
వలయాల్లా ఒరుసుకుంటూ పోతున్నా
హుందాతనపు కొమ్మలు దట్టమై
మొహమాటపు పూగుత్తుల్ని అడ్డుపెట్టుకుని
కొసరి కొసరి వడ్డించే అమ్మ మనసులా
గాంభీర్యపు మమతల నవ్వు
మధ్యాహ్నపు టాకాశంలో నిశ్చల తీక్షణపు సూరీడులా
స్నేహం పాదుకున్న కొమ్మ చివర మందారంలా
గుండె మందసంలోంచి
ఒక్కో రేకా విప్పి చూపుకున్న రహస్యపు నవ్వులు
నువ్వూ నీ నవ్వూ
విడివిడిగా మనలేవు
నవ్వునే నిరంతరపు దిక్సూచీగా
నీకన్నా ఎవరు నవ్వగలరు నిష్పూచీగా...
నేస్తమా...
నిండైన నవ్వులా
స్ఫటికపు స్వరంలా
మట్టిని చీల్చుకుని వచ్చే
తొలి మొలక తేటదనంలా
అలాగే ఉండు ఎప్పటికీ!
మనలో మనసుల్లో ఆ నవ్వుల నారుమడుల్ని
స్నేహసుమాల్లా విత్తుకుందాం
తోటమాలిగా కాపాడుకుందాం!

సింగారి భామలకు
సిరిగల్ల సీరెలు
సీరెల్ల పోగులు
బంగారు తీగెలు
పోగు బంగారమ్మీద
సిరిమల్లె పువ్వులు
పువ్వులన్నింటీ మీద
రతనాల రంగులు
మెరిసేటి రైకకు
అద్దాల హంగులు
అద్దంల మురిసేటి
ఈ ముద్దుగుమ్మలు
గుమ్మలకు ముద్దొచ్చె
కమ్మలూ గున్నాలు
కొశ్శేటి ముక్కుకు
తళుకు బుల్లాకీ
సన్నాటి నడుముకు
పగడపొడ్డాణం
కదలాడు పాదాలు
పసుపు వన్నెల్లు
వన్నెలకు వెన్నెల్ల
వెండిపట్టాలు
పట్టుకుచ్చుల్లా కురులు
తుమ్మెదా రెక్కలు
పట్టుకుంటే జారు 
పడుచు కోరికలు
పెట్టుకున్నా పువ్వు
ముద్ద మందారం
పొద్దుపొడుపూ రంగు
నుదుటి సిందూరం
నవ్వితే చాలు
చుక్కల్లు రాలె
సాగేటి మెడకు 
హారమై నిలిచె
నవ్వుతూ ఉండమ్మ
నవ్వుతూ ఉండు
చల్లంగ నువ్వెపుడు
నవ్వుతూ ఉండు.

ఒక అపరిచితరాగం
హృదయతంత్రులమీద పారాడుతూ
కరడుగట్టిన శరీరశిఖరం కింద
చలిమంటలు వేసి నవ్వుతోంది
నులివెచ్చని హాయిలో రగిలిన జ్వాల
దావానలమవుతుంటే
దేహపొరల్లోంచి స్వేద నదాలు
జలజల జారిపడుతున్నాయి
ఆ రాగం...
జలధారల సవ్వడుల్లో లీనమవుతూ
పక్షిలా మారి
చెట్టుకొమ్మ మీద వాలి
రెప్పలార్చుకుంటోంది
తెంచుకోలేని సామాజిక సంకెల
మసకబారుతున్న చూపును వెక్కిరిస్తోంది
అల్లుకున్న గాఢమైన బంధాలు
నైతికత సంగతేంటని పోరుపెడుతున్నాయి
నమ్మిన సిద్ధాంతం కరవాలమై
కక్ష సాధింపు చర్యలకు ఒడిగడుతోంది
బిగుసుకుంటున్న ముడి నిగళమై
నన్ను బంధిస్తోంది
జలపాతాలను అధిరోహించలేని
ఊర్ధ్వచలనకాంక్ష
గోడమీది పిల్లిలా దోబూచులాడుతోంది
మధురమైన ఆ రాగం
నిర్జనవారధిపై మంద్రంగా సాగిపోతూ
బుసకొడుతున్న కోరికను అంచనా వేస్తోంది
విరబూసిన పున్నమి వెన్నెలలో
కడలి తన అస్తిత్వాన్ని కోల్పోతోంది
చెలియలికట్ట దాటలేని అసహనంతో
అలలు తీరానికేసి తలలు బాదుకుంటున్నాయి
అర్థంకాని శూన్యాన్ని
కౌగిలించుకున్న బాహువులు
ఎదలను బాదుకుంటూ
కాలాన్ని ప్రార్థిస్తున్నాయి
మసకబారుతున్న నయనాలు
రేపటి సందిగ్ధాన్ని
చూడాలని ఆరాటపడుతున్నాయి
కొమ్మమీది నుంచి ఎగిరిన పక్షి
కాసేపటికే నిశీధినీడలో కలిసిపోతోంది
మూతలు పడిన కనురెప్పలు
తిరిగి తెరుచుకునే వరకు
ప్రాణాలను కదిలించిన గమకాలను
కలవరిస్తూ పలవరిస్తూ
కలలు కంటూనే ఉంటాను
దుఃఖిత కవితనై వర్షిస్తుంటాను.