స్వభావాల సంఘర్షణలో
స్వలాభాల సమరంలో
నలిగిపోతున్న సంబంధాలు
పతనమైపోతున్న విలువలు
కనుమరుగౌతున్న బాంధవ్యాలు
యాంత్రీకరణమైపోయింది జీవనం
వస్తు ప్రాముఖ్య ప్రపంచంలో
తాను కూడా వస్తువైపోయింది
మానవ నైజపు వైనం
ఏ మనిషికైన చెదరని ఆస్తి చిరునవ్వైతే-
ఈ వస్తు ప్రపంచంలో
అమ్మ చిర్నవ్వు పిల్లల సంపాదనతో
సంప్రతింపులు జరుపుతోంది
ఆలి చిర్నవ్వు ఆయనగారి బాంకులాకర్లో
బంధించబడింది.
నాన్న చిర్నవ్వు అల్లుడి హోదాలో నిలబడిపోయింది
పిల్లల పసినవ్వులు కూడా
ప్లాస్టిక్‌ బారిన పడి
తల్లిదండ్రుల క్రెడిట్‌కార్డులైనవి
స్వార్థరహిత చిరునవ్వులు
నేటికీ ప్రతి పువ్వులో, కాయలో
చెట్టులో, చేమలో ప్రకృతిలోని ప్రతి అణువులో
తొణికిసలాడుతూనే ఉన్నాయిగా
వాటితోపాటే మనుగడలో కొచ్చిన
మన మనుషుల్లో మృగ్యమై పోయినవెందుకూ?
మృగ ప్రాయులమైపోయినామా?
మర మనుషులమైపోయినామా?
మానవత్వపు పరిమళాలకై
పరితపిస్తోంది హృదయం
మట్టి పరిమళంలోనే దాక్కొన్న
మానవత్వపు పరిమళం
చల్లని చినుకులు రాలితే
కమ్మగా కమ్ముకొనదా
దిగంత అనంతాల వరకు ద్విగుణీకృతమై-

రెప్పల తలుపులు మూసుకున్నాయి
తలంతా చీకటి శూన్యం
మస్తిష్కం ఏవో అస్పష్టపు చిత్రాల్ని
అంతరంగస్థలం పైకి
ఫోకస్‌ చేస్తోంది
గొంతుక జీరగా పలుకుతోంది
హృదయం కూర్చే విషాద సంగీతపు బాణీ¨ల్ని వింటూ
కన్నీళ్ల తుండుగుడ్డని కనుకొనల్లో ఆరేస్తాను
గుండె చెలిమలో మిగిలిన
ఆ కాస్త తడీ
తొణికిన స్వప్నమై
చెక్కిలిపై జారగా
ఆరిన తెల్లటి
కన్నీటి ధారలు మాత్రం
వెల్లవేసిన గోడపైన
వర్షం చేసిన గాయం మరకల్లా మిగుల్తాయి
రాత్రుళ్లు
నాతో గడిపిన ఒంటరితనం
చేదు జ్ఞాపకాల్ని నెమరేసుకుంటూ
వేకువ జామున
నా మొహంపై
సాలీడు చిత్రాల్ని గీసి వెళ్తుంది.
ఇక యాంత్రిక జీవన విషాదాన్ని
భుజాన వేసుకుని
విధుల వీధుల్లో విహరిస్తాను
చీకటి దుప్పట్లోకి
సూర్యుడు దూరేవరకు
కాలం కుడితినీళ్లలో పడి
మరో రోజు మునుగుతుంది.

నాన్నెప్పుడూ ఇంతే
మహా పిసినారి!
నాకైతే పట్టు జుబ్బా కుట్టించి మురిసిపోతాడు
తానేమో తూకానికి తానుముక్కలు కొనుక్కుంటాడు
నాకైతే అరకాసుతో ఉంగరం చేయించాడు
తను మాత్రం వెండి బిళ్లకి 
మొలతాడు కట్టి మెళ్లో వేసుకుంటాడు
మాకు జ్వరమొస్తే
డాక్టరు దగ్గర చీటీ పుచ్చుకుని 
ఆటో పిలుచుకొస్తాడు
తనకి ఒళ్లు కాలుతుంటే మాత్రం
సైకిలేసుకెళ్లి మందు బిళ్ల తెచ్చుకుంటాడు
నేను కాలేజీకెళతానంటే కొత్తబండి కొనిపెట్టాడు
తనింకా ఆ పాత సైకిలే తొక్కుతున్నాడు
గుండెల్లో ఉన్న ప్రేమని పంచేస్తే
కొడుకులు దుబారా చేసేస్తారని
పదిలంగా తనలోనే దాచుకున్న
అసలు సిసలు పిసినారి నాన్న!
అన్నిట్లో పిసినారి అయిన నాన్న
కోపం మాత్రం సులువుగా ఖర్చుపెట్టేస్తాడు!
అదేంటో మరి..
అందుకేనేమో..
తియ్యగా మాట్లాడ్డం తెలియని నాన్న
నాకు వేపచెట్టులా కనిపిస్తాడు!
అది కూడా ఇంతే..
దాని నీడ చల్లన, గాలి సాంత్వన
ఆకు ఔషధం, కలప శ్రేష్ఠం
అయినా సరే ‘చేదు’ అని చెడ్డపేరు
అచ్చం నాన్నలాగే!
మా రేపటి కోసం తన యవ్వనాన్ని ఈఎంఐగా కట్టేశాడు
ఇంకా కడుతూనే ఉన్నాడు
రిటైర్మెంటు లేని ఉద్యోగంలో చేరడమే కదా 
నాన్నవడమంటే
అసలు ఒక్కోసారి నాన్ననే అడగాలనిపిస్తుంది
‘నాన్న కాక మునుపు నువ్వు ఎలా ఉండేవాడివి నాన్నా’ అని
ముప్పై ఏళ్లుగా ఈ పాత్రలో ఒదిగిపోయిన నాన్న
ఇది ఒక పాత్రే అని మరచిపోయాడు పాపం!
వయసొస్తోంది కదా...
నాన్న ఎప్పటికీ ఇలాగే ఉంటాడనుకున్న నాకు
కాలం పరుగుకి ఆయన వేగం తగ్గడం చూస్తుంటే
నా కాళ్లకింద నేలని ఎవరో లాగుతున్నట్టనిపిస్తుంది
అటూ ఇటూ ఊగే సింపుల్‌ పెండ్యులంలాగా
తిరగలి రాళ్ల మధ్య నలుగుతున్న ఆవగింజలాగా
నిన్నటి తరం బాధ్యతల్నీ, రేపటి తరం కలల్నీ
మౌనంగా మోసే నాన్న భుజాలు
అందుకేనేమో, ఎప్పుడూ వంగే ఉంటాయి
నాన్న మోసే బరువెంతో..
బహుశా, నాన్నైతే తప్ప నాకు తెలియదనుకుంటా
అందుకే, నాన్నని ఓసారి చంటిపిల్లాణ్ని చేసి
ఎత్తుకోవాలనిపిస్తుంది!
ఎత్తుకుని గుండెలకి హత్తుకోవాలనిపిస్తుంది!

ఇలా మిగిలాం!
కాలమనే సంద్రం మీద 
పోరాడి గెలిచిన ఒంటరి నావికుడిలా
మరో యుద్ధం కోసం నిరీక్షిస్తున్నాం
ఇప్పుడీ జలసంద్రాలన్నీ
సలసలకాగుతూ...
మాకింకా సత్తువుందని చెబుతున్నాయి
శీతల పవనాలన్నీ
మెచ్చుకోలుగా బాహువులను తాకుతున్నాయి
నిజానికి! 
మేం నడిచొచ్చినదారి
ఎడారి అంటే ఒప్పుకోము
నెత్తుటి మరకలతో పగిలిన
దారులన్నీ
దీనంగా చూస్తే సహించలేం
మాస్క్‌ విప్పి ఇప్పుడిప్పుడే 
అద్దంలో కాదు
ఆకాశం వంక చూస్తుంటే 
యావజ్జీవ ఖైదీ తాలూకు నిర్వేదం... నిరాశ
మా ముఖాలపై వాలడం లేదు
బాధల సిలువని
ఇప్పటికీ మోస్తున్నామని దిగులు 
మబ్బుతెరలిప్పుడు మా కవసరంలేదు 
ఎన్ని తెగటారిపోయాయో...
ఎన్ని జీవాలు కడతెరిపోయాయో...
తుపాను విడిచిన తీరం
ఎంత క్రూరంగా ఉంటుందో!
మహా యుద్ధమేదో శాంతించిన చోట
విలాపగీతాలు 
భగవద్గీతలు కర్తవ్యం వైపు నడిపించడానికే కదా!
ఇన్నాళ్లూ...
ఎవరికి ఎవరూ కాకుండా పోయాం!
ఓదార్పుకు కరవైపోయాం! 
ఒంటరైపోయాం! 
మనోబలం మందుగా... రోజులనే 
ఏళ్లుగా 
మునగదీసుకుని... కలలు కన్నామా! 
కన్నీళ్లే విడిచామా!
చెప్పుకోవడానికి ..మనసు విప్పుకోవడానికి
ఇప్పుడు ఎవరికి ధైర్యముందనీ!
సంద్రంలో మునకేసిన సూరీడు
తూర్పున పొడకట్టినట్టు
కాలం రక్కసి నిలువునా చీల్చినప్పుడు
బయటపడే యోచన చేసిన 
ఈ మానవ సమూహాలు 
ఇక ఏ ప్రళయానికీ తలొంచవని
నమ్మకమేదో ఇప్పుడిప్పుడే కలుగుతోంది
మనిషి మునుపటికన్నా
శక్తిమంతమయ్యేందుకు మంత్రకవాటం
ఇప్పుడిప్పుడే తెరచుకుంటోంది
వినాశనాలనీ, విస్ఫోటనాలనీ 
నిలువరించేందుకు
మనిషొక్కడే సమర్థుడన్నట్టు
ఆకాశం
భావావేశంతో ఉరుముతోంది

గతిలేని దానిగా కసుగడ్డి పువ్వుగా
జీవించుమంటు శాసించినావు
నా స్వామి! ఒకరికైన నుపకరించని
వ్యర్థ జన్మము బరువయ్యెనాకు
కడకు నీ చరణ పంకజ పూజకును సొక్కి
సేవింపనైన నోచినది లేదె
ఏమి పాపమ్ముగావించి ఏ శాపమ్ము
తగిలి ఈ రూపమ్ము దాల్చినానో!
ధరణి దయలేని నరుల పాదముల కింద
మణగి రోదించుచున్న నా మనసులోని
వేదనాభారమది ఒక్క వేకువైన
ఓర్వలేనయ్య తండ్రి నేనోర్వలేను!
మల్లెపూవును కాను, చేమంతినైన
కాను, సంపెంగ మరి గులాబీని కాను
పెరటితోటలో నన్నుంచి పెంచలేరు
మానవులకేల కల్గు నాపైన కరుణ

ఒక పువ్వు పూస్తే
ఒక నవ్వు పూస్తుంది,
ఒక నవ్వు పూస్తే
ఒక దివ్వె వెలుగుతుంది,
ఒక దివ్వె వెలిగితే
ఒక దవ్వు తెలుస్తుంది,
ఆ దవ్వు తెలిస్తే
గువ్వ కనిపిస్తుంది,
గువ్వ గూటిలో
రవ్వ వెలిగించొచ్చు,
ఒక రవ్వ, వెలుగుకే
మువ్వ మోగనూవచ్చు.

చిరు చిరు క్షణాల కాంతిగోళాల్ని
ప్రోదిచేస్తున్న చిట్టిచేతుల మాతల్లి
పాల పెదవుల మధ్య వికసిస్తున్న
ముత్యపు నవ్వుల నెలవంక
తేనె కనురెప్పల మాటునుంచి
లోకానికి దృష్టినిస్తున్న జిలిబిలి లోగిలి తారక
తన మెత్తని పాదాల అడుగుజాడల వెంట
మా గుండెచెమ్మల్లో అనుభూతుల మొలకలు
తలుపు చాటునుంచి తను తొంగిచూస్తే
ఎన్నెన్ని ఉదయబింబాల దోబూచులో!
సాయం పరిమళాల పందిరిలో
దోసిలికెత్తుకునే తియ్యతియ్యని పలు పలుకుల మల్లెమొగ్గలు
సబ్బు నురగల లాలిపాట స్వరమాధురిలో
ఈతకొట్టే చేపపిల్ల కేరింతలు
ఏడు మల్లెలెత్తు సౌకుమార్యం
పదహారణాల లావణ్యం
అసలు తూకానికే పెడితే
మా మనసెత్తు తులాభారం తను
ఏనుగుదంతానికి వెన్న పూసినట్టు
ఉరుమమ్మని హరివిల్లులో ఊయలూపుతున్నట్టు
మెరుపమ్మని పారాచూట్‌లోజారవిడిచినట్టు
చినుకమ్మని రెక్కలు తొడిగి ఎగరేసినట్టు
తను ఒక్కోసారి ఒక్కోలా కనిపిస్తుంది
కళ్లు తెరిచిన క్షణం నుంచీ తను
మా జీవితాలను శోభాయమానం చేసిన పండోరా కాంతిధార
ఓపలేని చాపల్యంతో తిరుపతి లడ్డూ ప్రసాదం తింటూనే ఉన్నట్టు
తనని ముద్దు చెయ్యకుండా ఉండలేం
గూటికి చేరింది మొదలు గడపదాటే వరకూ
ఆ పూలబొమ్మ తోటిదే లోకం వర్ణార్ణవం
తనే మా బతుకు పొలంలో
మిఠాయిపంటై జనించి ఉండకపోతే
ఏమైపోయేవాళ్లమో!

దేవుని రాజ్యమర్మములు దేహులకివ్వను దేహదారియై
పావని మేరిగర్భమున పట్టుగ బుట్టెను యీదినాన, ఆ
పావను యేసునాధుడిల, పండుగనేడెగ లోకమంతకున్‌
దీవెన లిచ్చుయా ప్రభువు, దీనత వేడిన మానవాళికిన్‌

విరిగినలిగిన హృదయాల వెతలు దీర్ప
జనన మందెను దేవుండు జగతిలోన
కన్య మరియకు పుత్రుడై కరుణ తోడ
కదలిరండహో ప్రజలంత కాంచనతని

పుట్టిన బాలయేసునకు పూజలు చేయను నాటి రేయిలో
గుట్టుగ వచ్చి వెళ్లిరొకొ గుర్తులు జూపగ తారమింటనున్‌
కట్టలు గట్టి జ్ఞానులును, కన్నియ మేరియు సంతసించగన్‌

మనిషి పాపములను మటుమాయమును జేసి
ప్రేమ, దయయు, కరుణ, పెంచనెంచి
మాన వుడుగ బుట్టి మారంబు జూపెను
నిత్య జీవమునకు నిర్మలుండు

ఏసుని ధర్మమార్గమున ఎవ్వడు భక్తితొ సాగనెంచునో
వాసికి నెక్కునాతడిల, వచ్చును దీవెన నమ్మకంబుగన్‌
మాసిన భావనల్‌ విడచి, మానవులందరు నిండుప్రేమతో
భాసిల, తోడుగుందునని బాసనుజేసెను దైవపుత్రుడున్‌

నేను...
నింగిలో తారలా మారిపోతాను
చుక్కల మాటున దాగి
నెలవంకతో ఆటలాడేస్తాను
మబ్బుల చీరకట్టి
చిరుజల్లుతో పరవశమైపోతాను
తొలకరి చినుకై రాలి...
నీదరి చేరి
మడుగులో పూసె కమలాన్నవుతాను
ఊహల రాగంతో పక్షుల కువకువల్ని వింటు...
రాగాల పల్లకిలో నీకు జోలలు పాడేస్తాను
రంగుల రెక్కలతో ఎగిరె..
సీతాకోకచిలుకలా మారి
తొలకరి కవితలా నిన్ను ఊరిస్తాను
ఆశల హరివిల్లై నీ జీవితంలోకి
తుమ్మెదలా వచ్చి వాలతాను
నీ జీవిత సుమధనువునై 
నీతో కలిసి ఒక పాట పాడేస్తాను