కనులు మూసుకొని
నీలోకి నీవు నడచిపోతేనే
నిను అనుసరించే నీడలు
నీతో సాగే సమాంతర రేఖలు
నీకు ఎదురుపడే ఆటంకాలేవో
తెలిసిపోతుంది

గతం నిను గీసిన రూపంలోని
అనవసరపు గీతలను చేరిపేసుకునే వీలు ఎప్పుడూ
ఉంటుంది నీకు

నువ్వు సాగిన అడుగుల జాడల్లోనే
నీ సందేహాలకు సమాధానం
దొరుకుతుంది

సదా కొలిమి రగిలించబోతూ
కనులు పొగచూరుకోవడం కాదు
మనుగడ సాగించడం అంటే

జాబిలితో జత అయి
జలపాతాలలో జలకమాడే
అవకాశమూ ఉంటుంది

నువ్వు అనుకుంటే ఎప్పుడైనా నీకు
మరణం చేయినీయగలదు

కానీ జీవితానికి నీ చిటికెన వేలు అందించి ఉదయం వైపు
నడిపించడమే మధురం

సూరీడు కుంగే వేళ తలచి
బెంగపడటం ఎందుకు
మనం చీకటిలో 
గరికపోసల కొసలమీద రాలిన
మంచుబిందువులమే

ఆడపిల్ల తలవెంట్రుకలు చిక్కువిడదీసి
నడిపాపిడి తీసి చూడముచ్చటగా జడవేసినట్లు
ఉన్నికుప్పను పాయలు చేసి దూదిలా ఏకి
ఉందా లేదా అన్నట్లు శరీర మూలాల్లో
సూక్ష్మకణాలుగా దాక్కొన్న తుంటినెత్తుర్ని పిండి
వైఫల్యాల ఎండలో ఎండిన కండరాలను 
చింతపిక్కలు చేసి
కరవు రాయిలా పడిఉన్న బాధల రుబ్బుగుండుతో
బార్లీజావలా మెత్తగా రుబ్బిన సర్రిని సిద్ధపరుస్తాను
హేమంతానికి కంబలి చీరను 
కానుకగా ఇచ్చి సాగనంపడానికి
సామాన్యుడి ఇంట శుభకార్యాలను 
సంప్రదాయ పద్ధతిన ఆహ్వానించడానికి
శుష్కించిన దేహానికి శూన్యం కప్పుకొని
కటిక పేదరికపు కాలనాగు కర్కశంగా కాటేస్తున్నా
అఖిల గ్రహాలు కులవృత్తిని నొసళ్లను మొసళ్లంత నోరు చేసి వెక్కిరిస్తున్నా
మోచేతుల్ని కడుపులోకి ఒత్తుకొని 
ఉండచుట్టుకున్న ఆకలిని
నిరాశల వాయువును నిండుగా నింపుకున్న పేగుల్ని
నమ్మకంగా నడివీధిలో విప్పదీస్తావు
మార్పురాదని తెలిసినా ఏదో చిన్న ఓదార్పుకోసం
వార్పును తలోపక్క రాతిగుంజలకు బిగదీసి
నెలల శిశువును నాజూకు చేసినట్లు
బలుపెక్కిన దుర్వ్యవస్థపై ధర్మరసం పైపూతలా
వంచిన వార్పుకు దోసిళ్లతో సుతారంగా 
సర్రిలేపనం చేస్తావు
పరుపులా ఆరబెట్టి చీకటిని చక్రంగా, 
కలల్ని కదురుగా చేసుకొని
బతుకుని రాట్నంగా చేసి
ఆలోచనానుభవాల రెండు పాదాల్ని 
మగ్గం గుంతలోకి దింపి
ఆగిపోలేని ఊపిరిని పేకలా పడుగు మధ్యలో
శుభలాభాల్లా కాకుండా కష్టనష్టాల్లో 
కుడిఎడమలకు పేకను
జీవన వస్త్రాన్ని సాలీడులా అల్లుతావు
పేనిన పోగులను దంతాల బేవుతో గట్టిగా బిగతట్టి
పోగుబంధాన్ని పేగుబంధంగా రూపు దిద్దుతావు
ఎదిగిన బిడ్డలా తయారైన కంబల్ని
మురిపెంగా లొట్టలు పడ్డ చెంపలకు
ఎప్పుడో వేయి వక్కలైన ఎదకు హత్తుకొని
ఎగ ఊపిరిని కూడదీసుకొని ఆంత్రమూలంలా వంగిన
భుజంమీద ఆత్రంగా పెట్టుకొని పోయి
ఖర్చులకు ఆదాయానికి కనీస పొంతనలేని 
ధరకు బజారులో విక్రయిస్తావు
ఎలుకలు దూరిన అట్టపెట్టెకు అరిటాకు 
అడ్డం పెట్టినట్టు
పెరిగిన పెట్టుబడికి కొంత శరీరప్రయాస 
తాత్కాలిక ఉపశమన మందు కోసం
వచ్చిన సొమ్మును తీసి తగలేసి
నిట్టూరుస్తూ ఇల్లుచేరి 
నాలుగు కారం మెతుకులైన మింగుదామని
కంచం ముందు కూసుంటే
అన్నమంతా గొర్రెబొచ్చులో 
పొర్లాడినట్లు పురుగుల్లా అగుపిస్తుంటే
తినాలో విడవాలో, చావాలో బతకాలో తేల్చుకోలేక
నెట్టుకు రాలేని జీవవృత్తిని 
నెత్తినెట్టుకున్నందుకు నిరసనగా
గాల్లోకి కత్తులు విసిరి మెడ ఆన్చినట్టు
తననుతాను నిందించుకొంటూ
వెంట్రుక పిడసల్లోకి వెర్రి తలదూర్చి 
గొర్రెలా మళ్లీ అక్కడే.

నా జీవితంలోకి ఎలా ఎప్పుడు వచ్చావు కవితా... 
నేను గుర్తించనే లేదు.
వచ్చీ రాగానే గమ్మత్తుగా నా అణువణువులోనూ 
ప్రవహించే నదివై నన్నొక పూలతోటను చేసి నిలబెట్టావు.
నా హృదయాన్ని మీటి పద్యరాగాలు
పలికించే పిల్లనగ్రోవివి నువ్వు.
పాదాన్ని కదిలిస్తూ నా బతుకు ముంగిట్లో
అందమైన రంగవల్లికలా వేవేల వర్ణాలై విచ్చుకుంటూ నాట్యం చేశావు.
గాయానికి గాయానికి మధ్య విరామంలో నువ్వు 
వెన్నపూసై నాకు సాంత్వననిస్తావు.
ఆనందాల అంచులపై వేలాడుతూ...
నువ్వు నన్నొక గాలిపటాన్ని చేసి ఎగరేస్తూ
ఊహలకు రెక్కలు తొడుగుతావు.
వేసవిలో పదునైన రవికిరణమై గుచ్చుకుంటూనే
నువ్వు మధుర ఫలరసంలా తీయదనాన్ని రుచి చూపిస్తావు.
మంచు కురిసే సమయంలో...
నీరెండ కౌగిలిలా ఆసాంతం అల్లుకుపోతావు.
అప్పుడప్పుడు పోటెత్తే సముద్రమై ఎగసిపడుతున్న నన్ను 
మెత్తగా జొకొట్టడం నీకే సాధ్యమైంది.
ప్రశాంత సెలయేరై నేను తలపుల వలలో 
చేపపిల్లలా చిక్కి కొట్టుకుంటున్నప్పుడు
నువ్వు అమ్మలా నన్ను లాలిస్తూ వివరమడుగుతావు.
దుఃఖపాయలో కొట్టుకుపోతుంటే...
నేస్తంలా బుజ్జగిస్తూ మెత్తని భుజానివవుతావు
నువ్వు అడుగుమోపాకే నేనిలా పువ్వులా విచ్చుకుని
పరిమళాల పాట పాడింది, 
నెమలిలా భావాల పురి విప్పి ఆడింది.
నీ పలకరింపుతోనే నేను మసిబారిన 
మనసు చిమ్నీని తుడుచుకుని దీపమై వెలిగాను. 
నిన్ను తాకని నాడు నేను ఖాళీసంచిలా మూలకు చేరతాను.
నువ్వు కనపడగానే మాత్రం నిన్ను నాలో 
అణువణువునా నింపుకుని పరవశించిపోతాను,
నన్ను నేను కాసేపు మరచిపోతాను
అలలా నువ్వు అల్లరిలా నువ్వు
ఆలాపనలా నువ్వు అక్షరమై నువ్వు
నన్ను వెలిగించే దీపమై నాకు తోడూనీడై మసలుతూనే,
అప్పుడప్పుడు నాలోంచి
పొత్తిళ్లలో పాపాయిలా సుకుమారంగా
జనించే కవితా వాక్యానివే నువ్వు

నిజమే...బడికీ ఓ వాసనుంటుంది
ఆటయి వెంబడించిన మట్టి వాసనో..
బడితోటలో విరిసిన చెమట పూల వాసనో...
పాటలతీరాన వాలిన పక్షి రెక్కల వాసనో...
చెట్టెక్కాలని ప్రయత్నించి జారిపడ్డ
పిల్లాడి మోచేతికైన పచ్చిగాయపు వాసనో...
లేదూ.. సప్త స్వర సమ్మిశ్రితమైన సంగీతంలా
ఇన్ని వాసనలొక్కటై కలగలిసి వీచిన
వింత వాసనో...
మనమెప్పుడూ గమనించలేదు గానీ
బడికీ ఓ వాసనుంటుంది.

కలలను మోసుకుంటూ
రాకెట్లా రివ్వున ఎగిరే కాగితపు వాసనో...
విద్యార్థి మస్తిష్కంలో మొగ్గ తొడిగిన ప్రశ్న
కొత్త సమాధానమై విచ్చుకున్న వాసనో...
అప్పుడే తల్లి ఒడిని వీడి బళ్లోకొచ్చిన
పసిదేహం నుంచొచ్చే అమ్మతనపు వాసనో
రేపటిలోకం కోసం నొప్పులు పడుతున్న
తరగతి గది పురిటి వాసనో...
నానాజాతి వృక్ష పరిమళాలొక్కటై
గుప్పుమన్న అడవిలాంటి
ఒక అద్భుతమైన వాసనో...
మనమసలు గుర్తించనేలేదు గానీ
బడికీ ఓ వాసనుంటుంది
పీకల్లోతు దాకా నూనెలో మునిగి
నిప్పును కావలించుకుంటేగానీ
వత్తి దీపం కాలేనట్టు
శిష్యుల్లో ఒకడై మెలిగి
వారి అంతరాత్మలను స్పృశిస్తేనే గానీ
తెలియనిదీ బడివాసన

ఆభరణాన్ని తయారుచేస్తున్న
అద్భుత స్వర్ణకారుడొకడు
తనను తాను నగలో పొదుగుకుంటున్నట్టు
పిల్లల బేలకళ్లలోకి తదేకంగా చూస్తూ
అంతులేని వాత్సల్యాన్ని
పంచివ్వగలిగే వారికి మాత్రమే
అనుభవమయ్యే వాసన...

అమ్మతనాన్ని, నాన్నతనాన్ని
ఏకకాలంలో దర్శింపజేస్తూ
అర్ధనారీశ్వర రూపం దాల్చగలిగే
అక్షర విధాత మాత్రమే
ఆస్వాదించగలిగే వాసన..

ఊరి ఎద మీద
ప్రపంచమొక పుష్పమై పులకించిన వాసన.
నిన్నటి నాగరికత మనిషి శిరస్సున
ప్రేమగా తురిమిన నక్షత్రాల వాసన.
చదువూ నేడొక పచారీ సరుకయిపోయిన
ఈ కాసుల లోకపు కాలుష్యంలో
నెమ్మదిగా మన మధ్య నుంచి ఆవిరయిపోతున్న
అరుదయిన వాసన.

నాన్న చేయి విడిచి
కాన్వెంట్‌ బడిమెట్లు ఎక్కగానే
బాల్యపుటిరుసుల్లో
ఏవో సన్నని విరుపులు
అసలు బాల్యం ప్రసవించగానే
ఆంగ్లభాషా విషవాయువులు
కమ్ముకొస్తాయి!
కమ్ముకొస్తున్నప్పుడే
బాల్యపు పునాదుల్లో బీటలు
కథలు చదివి
కనకపు లోకంలో యువరాజుగా
విహరించాల్సిన బాల్యం
కార్టూన్‌ ఛానెళ్ల 
కారాగారంలో ఖైదీ అయ్యే!
పిల్లకాల్వల్లో ఈత కొట్టాల్సిన బాల్యం
వీడియోగేమ్‌ల జలపాతాల్లో 
తడిసి ముద్దయ్యే!
మార్కుల మాయాలోయలోకి
జారుకున్న బాల్యం
ర్యాంకుల వేటలో తలమునకలయ్యే!
పద్యాలు వల్లెవేయాల్సిన సమయాన
పబ్జీలాంటి క్రీడల్లో విహారం
అమ్మ చేతి పిండివంటలు ఆరగించి
మైదానంతో దోస్తీ కట్టాల్సిన బాల్యం
కార్పొరేట్‌ చదువుల కదనరంగంలో
సొమ్మసిల్లిపోయే!
జాబిల్లి వెలుగులోన
నానమ్మ నోటివెంట
జాలువారే నీతి సుధల
ప్రవాహపు జాడమరచె
ఏ ఇంటి శుభకార్యపు
డప్పు మోగినా
చిందులేస్తూ సందడిచేసే
అమాయకపు బాల్యం 
నేడు నెట్టింట్లో
మూలన కూలబడిపోయే
చిరుజల్లుల్లోన
చిట్టి పడవలెక్కాల్సిన బాల్యం
కాన్సెప్ట్‌ చదువుల పల్లకీలెక్కి
ఎటెల్లిపోయెనో!

అక్షరాలన్నీ 
   పదాతి దళాలుగా
ఒక సంకల్ప వాక్యంగా
   సాగుతున్న యాత్రలోంచి
వెనక్కి తిరిగి చూస్తే...
   ఇదేంటి!
మధ్యలో తప్పిపోయిన
    అక్షరాలు కొన్ని
ఎందుకిలా అని
   వెనక్కి రప్పిస్తే...
ఆ తప్పిపోతున్న అక్షరాల్లో 
   నశించిన ఓపిక
కాలంతో నవడలేని వయసు-
అయినా కోపంగా వెనక్కి-
   చూడమనే హెచ్చరిక, 
ఇంకెంత కాలమిలా
   ఆత్మవంచననే ప్రశ్నల పరంపర, 
జీవితమంతా నడచివస్తున్నా
   ఎంతకూ చేరుకోని గమ్యం, 
అయినా చివరి అక్షరం దాకా
   కొనసాగుతున్న సుదీర్ఘయాత్ర!!

నిద్రకళ్ళ నింగిని
సూదిలా పొడుస్తూ పొద్దు
పిట్టల కిలకిలలతో
కువకువలాడుతూ వేకువ
లేస్తూనే తెల్లబడుతున్న
ఎర్రటి తూరుపుకొండ
ఫెళఫెళలాడే ఎండని
నేలంతా కప్పుతున్న అంబరం
చిరిగిన చీకటి ముక్కలు
మొలకు చుట్టుకున్న వెలుగు
సాయంత్రం చీకటిలోకి
గోళీలుగా దిగడుతున్న వెలుగు
పిలిచే సంద్రపు పిల్లగాలి
కనుగీటే వంకర వెన్నెల
ఎండ బెట్టిన వడియం
పండ బెట్టిన మామిడిపండు
దంచి కొట్టిన ఆవకాయ
బహుసా, స్మార్ట్‌ ఫోన్‌తో
నిన్నటిదో, రేపటిదో
వేసవి సెల్ఫీ అయివుండవచ్చు
 

అమ్మ చిటికెన వేలు
భయం భయంగా
ఒక గందరగోళంలో వదిలేసినప్పుడు
విశ్వసమితిలోకి విసిరేయబడ్డ
శూన్యసమితిని నేను

తాడు తెగిన బొక్కెనలా
ఏమీ తెలియని అయోమయంలో
తేలుతూ మునుగుతున్నప్పుడు
అమ్మలాంటి ఆ అమ్మ
మరపురాని ఆలంబన!

చిటికెనవేలు చివర
గోరుముద్ద అమ్మ పెడుతుంటే
అదే వేలుచివర
ప్రపంచదర్శనం చేయించిన
తొలిగురువు

అప్పటివరకు ఒద్దికగా
నిటారుగా నిలబడిన ఒక తెల్లపుల్ల
ఆమె మూడువేళ్ల మధ్య
సిగ్గుతో ముడుచుకుపోయిన భావన!
అంతలోనే ఆశ్చర్యం!
నల్లని కొలనులో తెల్లకలువలు
నూతనోత్తేజంతో విసిరేసినట్టు
ఆవిష్కృతమైన అక్షరమాల
చిరునవ్వులు వెలయిస్తూ...
భరతమాత చిత్రపటంలా...

ఆమె గుప్పిట్లో చిక్కిన
నా లేత పిడికిలి
దిద్దుతున్న అక్షరాలు
అంతరంగ రంగస్థలం మీద
విజయ చిహ్నాలై
స్థిరపడిపోయేవి

పదాలు వెంటపడి ఏరుకుని,
ఏరుకుని - తేరుకుని
వాక్యాల దారుల్లో పరుగులు తీసి
కావ్యాల కాల ప్రవాహినిలో
విజ్ఞాన దాహంతో ఈదుతున్నప్పుడు
అర్థంకాని సమాలోచనల మధ్య
ఆమె అచ్చమైన చుక్కాని
బతుకు పుష్పాన్ని విరియించి
జీవన ఫలాన్ని సాఫల్యం చేసిన
అమ్మలాంటి అమ్మకు
అంజలితో అభిషేకిస్తూ
ప్రణమిల్లిన సాష్టాంగమే
నేనర్పించే గురుదక్షిణ!!!

శరీరం కరిగిపోయాక
వృద్ధాప్యం వివిధ నిట్టూర్పులు
నా యవ్వనం నీరూపాన్ని ప్రసవిస్తే
నీ యవ్వనం నాకు వెలివేత ప్రసాదించింది
వృద్ధాప్యం జూసి
పేగుబంధం ముఖం తిప్పితే
అనాథాశ్రమం అక్కున చేర్చుకుంది!
పున్నమి రేరాజును చూసిన చూపునకు
నెలపొడుపు శశి కనుల పండగ చెయ్యడు
అద్దం నా యవ్వనాన్ని
ఈర్ష్యగా చూసేది
ముచ్చట ముడిలో దాగాలని
అసురసంధ్యలో
ఇంట విరిసిన మల్లెలు ఎదురుచూసేవి
అందాల మల్లెలు నీ అందాన్ని
అలంకరించుకున్నాయి అనేవాడు
కవిత్వమై మీ నాన్న
శ్రమైక జీవనంలో నా రంగు మార్చిన సూర్యుడు
పోటీపడ్డ పాలరాతి రంగును పక్కనబెట్టి
నాకు ప్రథమ బహుమతి ప్రకటించాడు
నా దంత కాంతికి ఓడిన ధవళవర్ణం
బోసి నోరయ్యాక
విజయబావుటా ఎగరేసింది
కనుచూపుమేరలో
చరాచరాల్ని గుర్తించిన 
చూపునకు
కాలివేళ్లు మసకలయ్యాయి
తాంబూలం సేవించిన
ఎర్రెర్రని నునులేత పెదాలపై
కారుమబ్బు కమ్ముకుంది
రింగులు చుట్టిన ముంగురులు
ఫలితకేశాలై పలచబడ్డాయి
పాదాలకు భయపడ్డ నడక
మూడుకాళ్లను చేసి మూలపడేసింది!
బాల్యాన్ని యవ్వనం
యవ్వనాన్ని వృద్ధాప్యం మననం చేస్తాయి
వృద్ధాప్యాన్ని బాపు బొమ్మగీసినా
రాజా రవివర్మ చిత్రించినా
ఆవిష్కృతి ఇదే ఇదే
చిదిమిన చిగురు చిగురిస్తుందని
పండి రాలే ఆకుకు పొడచూపు లేదని
చెట్టు భావిస్తుంది
సిద్ధార్థుడు దర్శించిన రూపం నాది
జ్ఞానోదయం చేసిన ఆకృతి నాది!