నిద్రలేని రాత్రుల్లో
స్వప్నమై విహరిస్తాను
విస్తరిస్తున్న అశాంతిని
పరిహరిస్తుందేమోనని....
వెన్నెల వర్షాన్ని వెతుకుతాను
మేఘాల హర్మ్యాలను తాకుతాను
మిణకుమంటున్న తారాతోరణ
వెలుగుల్ని ప్రశ్నిస్తూ సాగుతాను
శాంతిమార్గం చూపమంటూ..
అల్లుకున్న మౌనాన్ని
తోడు చేసుకుని
వినువీధులన్నీ తిరిగాను
నిధులేవో దాచుకున్నట్టు
ముడుచుకుంది నభోమండలం...
స్వప్నం కరుగుతూ
చేజారింది
భ్రాంతి శకలాలను నాలోకి విసిరేస్తూ..
రాత్రి దుప్పటిని తొలగిస్తున్న
ప్రభాతసుందరిని
పలకరిద్దామని రోడ్డెక్కాను...
పచ్చటి ఆకులతో
మిలమిలలాడే చెట్టు నన్ను చూసి నవ్వింది
నీలోని అశాంతి తీరాన్ని గస్తీకాయకు
కాస్త శాంతి కెరటాన్ని
లోనికి రానియ్యి...
పచ్చని ఆకుతో
మనసును తుడిచిన అనుభూతి
పురివిప్పిన నెమలిలా
నాట్యమాడుతోంది

అవును....
నేనొక ఇనుపముక్కనే
అయితేనేం!
నాకు తెలియని అయస్కాంతం నన్ను చేరుకొని ఉంది
ఇక నాకు ఎదురేముంది?
కొండల్ని పిండి కొట్టగలను
ఆకాశపు అంచుల్ని చుట్టిరాగలను
సూర్యునిలోని అగ్నిని, చందమామలోని అమృతాన్ని కలబోసుకొని తాగగలను
ఒక క్షణాన....
నా అయస్కాంతం నాకు దూరమయింది
లోకం అంధకారమయింది
నా అయస్కాంతం కోసం భూమిలో వెతికాను
వెండిబంగారాలు వెలాతెలా పోయాయి
ఆకాశాన వెతికాను
చుక్కలన్నీ ఫక్కున నవ్వాయి
ఎలుకమ్మను పెంచి,
దానికి లోకోత్తరుడైన భర్తకోసం వెతికిన
మునివర్యుడి కథ గుర్తుకు వచ్చింది
నాకు స్ఫురించింది....
నా అయస్కాంతం నాలోనే ఉంది
దాని మెరుపులు మనసును వెలిగిస్తున్నాయి
దాని మహత్తర శక్తి నాలో నవ చైతన్నాన్ని నింపింది
అందుకోవాలని చేయి చాపాను
‘‘నేనున్నాను’’ అంటూనే చేతికందదు.
కొంచెం దూరమే!
భూమీ ఆకాశాల మధ్య ఉన్నంత!

- డా।। సి.ఆనందరామం, హైదరాబాదు

ఒక పక్క చలి చిక్కగా ముసురుకుంది
మరో పక్క వెచ్చటి ప్రభాత గీతాన్ని ఆలపించే
భానుడి స్పర్శ మెల్లగా తాకుతోంది
ఇంటిగోడ నానుకుని పెరిగిన
కాగడా, కనకాంబర, గులాబీ మొక్కలు
ఒక్కసారి ఒళ్లు విరుచుకున్నాయ్‌
అప్పుడే పుట్టిన పసిపాపలా ఒక్కో మొగ్గా బిడియంగా
మృదువుగా విచ్చుకుంటోంది
ఆర్భాటం లేని చిరునవ్వు విసిరి
హృదయాలతో కరచాలనం చేసి కల్మషాన్ని కడిగేస్తాయి పూలు
ఆహ్లాదపు అందాల వల వేసి కట్టేసి చుట్టూ తిప్పుకుంటాయ్‌
మాయ చేసి మత్తుజల్లి 
గమ్మత్తుగా ఎత్తుకెళ్లి మకరందాల జల్లుల్లో తడిపేస్తాయి
కదలని కాలానికి నడక నేర్పిస్తాయి
అగాధాల్లోకి కూరుకున్న కళ్లకు కలలు రప్పిస్తాయి
ఉదయం, సాయంత్రం పిలిచి మనసు తలుపు తెరచి
తలపుల తివాచీ పరచి
ఓలలాడించి వలపుల నావలో అలా అలా తిప్పేస్తాయి
చిత్రమైన పూలు
మరో విచిత్రం
కళ్లనూ, మనసునూ బంధించిన ఆ అపురూప అందాలు
మరునాటికి నిస్సారమైనా అదే నవ్వు పెదాలపై
ఒంటరి రహదారిపై జంటగా రాలుతూ వర్ణాలద్దుతాయ్‌
మత్తైన కళ్లతో అలౌకికానందాన్ని అందిస్తాయి
కళాపిపాసి కవితాక్షరాలకు చిరునామాలౌతాయి
జడివానలో తోడై, నీడై, జవరాలై జావళీలు పాడతాయి
అందమైన పూలు ప్రకృతి ప్రేమికుల పెదవులపై చెరగని
చిరునవ్వుల చేవ్రాలు..!

మోడైన హృదయం ఒంటరి దారుల్లో
దుఃఖపు ఆనవాళ్లని మోసుకోని
దిక్కుల వెంట శూన్యంగా దిగులు మబ్బులతో
జీవితాన్ని వెంటేసుకొని సంచరిస్తుంటే
స్పందన కరువైన హృదయానికి ప్రతిస్పందనగా
ఊపిరి పోసి జీవితానికి ప్రాణమైంది..!!
కొన్ని పలకరింపులతో చిగురు తొడిగి
నిరాశ కొమ్మకి ఆయువు పోసింది..
రాలిపోయిన ఆశలకి వసంతమై అల్లుకుంది..
వర్ణాలన్నీ కలిసి కొత్తగా అభివర్ణమైంది..!!
మనసు పొదరింటిని ఎపుడు తడుముతూ
నేనున్నానంటూ ఓదార్పు గాలులు గుండెసడిని
తాకి పోతుంటే
కష్ట నష్టాల బేరీజులో ఓడిపోయే జీవితాన్ని
గెలిపించే హస్తం ఆపన్న హస్తమైన 
జ్ఞాన జ్యోతిని వెలిగించి ఆదుకుంది..!!
అనిర్వచనీయ అనుభూతికి
అక్షరాల పోగులు గాఢంగా ముడి వేసుకుని
పదాల పులకింతలతో వాక్యాల రెక్కలు విప్పింది..!!
కాలానికి మంత్రం వేసినట్టు
వాడిపోని విడిపోని బంధంగా
పరిమళాన్ని అద్దుకుని నిత్య యవ్వనిలా
ఒక కొత్త ఋతువు ఆహ్వానించింది
ఒకే ప్రాణమై స్నేహ రుతువుగా వికసించింది..!!

ఎందుకో ఈరోజు
ప్రేమ పుట్టింది
ఇన్ని కల్లోలాల మధ్య
ఇన్ని కలహాల మధ్య
ఇన్ని విధ్వంసాల మధ్య
ఇన్ని కుట్రల మధ్య
ఇంత సుకుమారమైన ఊహ
ఎలా సాధ్యమనుకుందో ఏమో-
ఈరోజు వింతగా ఇలా ప్రేమ పుట్టింది

అసలు ఈ ప్రేమకోసమే కదా!
ఇన్ని విద్యలు నేర్చుకున్నది
ఇన్ని సర్దుబాట్లు చేసుకున్నది
ఇన్నిసార్లు ఓపిక తెచ్చుకొన్నది
ఇన్ని విధాలుగా సంధికూర్చుకున్నది
ఇంత సముదాయించుకున్నా
ఎప్పుడూ ఈ ప్రేమ
ఆమడ దూరంగానే ఉంది.

ఎందుకనిపించిందో ఈరోజు
సజల నయనాలతో, మెత్తని కౌగిలితో
నడుస్తుంటే ముందు ముందుకు వచ్చి
జీవితం ఉన్నదే నవ్వడానికని
చీకట్లో దీపం వెలిగించి
అద్దంలో ముఖం చూపించి
ఏమైందో ఈరోజు
నామీద నాకే
గొప్ప ప్రేమ పుట్టింది.

నీటి అల ఒడ్డున పాకుతున్న ప్రతిబింబంలోకి
దగ్ధమయ్యే దేహపు ఎడారిలో
కొంత చీకటిని.. ఒక చిగురును వదలివెళ్లినట్టు
అతడొక స్వప్నగీతాన్ని రాసి...
ఈ ప్రపంచానికి బహుమతిగా ఇచ్చాడు
వేల సిరాచుక్కల మెదడు కదలికల్లో
చైతన్యమంతా రంగరించి... మసిపూసిన మారేడుకాయ లాంటి
డొల్లబతుకులో... అమృతభాండమేదో కవ్వమేసి చిలికినట్టు...
కొన్ని అలికిడులను... కొంత మార్మిక వేదనను
గాయపడిన ప్రతి ఎదపై చిలకరిస్తూ
అతడు... అస్తమించని సూరీడై వెలిగిపోయాడు!
మట్టిపాదాల రేణువులపై
పచ్చని పువ్వొకటి పుప్పొడి రాల్చినట్టు
అతడు... మనిషి నుంచి మనిషిలోకి
సాంద్రత ప్రయాణమై నిరంతరంగా ప్రవహిస్తాడు
సలపరించే గుండె కోతల్లోనూ
గుక్కపట్టి ఏడ్చే ఎక్కిళ్లు బతుకు దుఃఖంలోనూ
క్షతగాత్రపు ఒంటరి రాత్రుల నిట్టూర్పుల్లోనూ
అతడొక సామూహిక స్వరమై ప్రతిధ్వనిస్తాడు!
అపశ్రుతులతో వెంటాడే జీవిత కాలపు
దివారాత్రాల నడుమ వెలిగిపోయే వేగుచుక్కలా..
నీలోని కవి ఎవడో
నిరంతరంగా నిన్ను వెలిగిస్తునే ఉంటాడు!!

ముడుచుకుని మూలచేరి
ముసురులో తనహవాని
చిలక్కొయ్య చెవిలో ఈగలా
ముసలి గొడుగు
తూట్లైనా ఒళ్లంతా
జీర్ణమైనా పోరాటానికి
నడుం బిగించి
పాత కంబళి
గాలి తెరల నడుమ
నుసి ముఖానికిలాక్కుంటూ
కునికిపాట్లు పడుతున్న
నిప్పుల కుంపటి
గోంతుకూర్చున్న ఒణుకుల్ని
చుట్టూ మూగేసుకుని
పాత్రలో తెర్లుతున్న
కమ్మటి తేనీరు
పొద్దుకి పొద్దెక్కినా
కప్పిన తెల్లదుప్పటి
కొంచెమైనా తొలగించకుండా
పొగమంచు
దిగడానికి దిక్కుతోచక
గుడ్డిగా తడుముకుంటూ
నింగిలో పచార్లు చేస్తున్న
గాలిఓడ
పగటి చాపచుట్టి
రాత్రిపరువు పరుస్తూ
నులివెచ్చని పడక్కి
చలిచలిగా చలిచెలిగా 
చలికాలం

హారతి గైకొనుమా 
అంబ సావిత్రీ నీవు
కోరినా వరములిచ్చే 
కోమలాంగి నీవు    ।।హా।।

గాయత్రి వరముననూ 
పుట్టినా దానివమ్మా
ప్రాయమొచ్చింది మొదలు సత్యవంతుని వలచినావు    ।।హా।।

భర్త ప్రాణం కొరకు 
నీవు యముని వెంటాడినావు
చాల యిడుములు చెంది 
నీవు వైతరణి దాటినావు    ।।హా।।

పట్టినా పట్టు విడకా 
పతి ప్రాణమడిగినావు
యముడు అచ్చెరువునొది వరములను ఇచ్చెనమ్మా    ।।హా।।

అత్తమామలకునూ అ
ంధత్వం బాపినావు
తల్లితండ్రులకును శత సుతులనడిగినావు    ।।హా।।

యముని దయ పొంది 
నీవు సౌభాగ్యమందినావు
ఆపదోధాణివమ్మా 
ఆత్మ సంరక్షిణివమ్మా    ।।హా।।

- సేకరణ: కుంటముక్కల సత్యవాణి
కాకినాడ

కవిత్వానికో పరమ అర్థం వుంది!!
కవికో బాధ్యత వుంది
ఆకలికి అద్దం పట్టాల్సిన అవసరముంది
అన్నం తింటున్న బడుగుల
ఆనందంలో తడిసి పులకరించాల్సివుంది
అక్షరమ్ముక్క తెలీని ఆ
అరచేతుల్ని ఆదరణతో ఆణువణువునా
తడమాల్సివుంది...
ఎండల్లో కండలు కరగదీస్తున్నా
తిండికే కనాకష్టంగా ఉంటున్న ఆ
బతుకు చిత్రాల భావార్ధాలు
విడమర్చాల్సివుంది...
చెమటల మరయంత్రాలుగా మార్చబడ్డ ఆ
శ్రమైకజీవన వ్యధార్ధ గాధలకు
అక్షరాల అద్దం పట్టాల్సివుంది
మట్టిలో మొల్చినట్టున్న ఆ
మొండిదేహాల కష్టనష్టాల్ని కాగితంపై
లిఖించాల్సిన బృహత్తరకార్యముంది
ఇంటా బయటా దుమ్ము దూళిలో
సుఖం లేని మరబొమ్మలాంటి ఆ
నల్లతల్లికో అంతర్మథనం ఉంటుందని
చాటిచెప్పాల్సి వుంది
బతుకు దారం తెగిపోయిన ఆ
చిన్నోడి బాల్యం గాలిపటం
ముళ్లడొంకల్లాంటి మోతపనుల్లో
చివికి చినిగిందని అర్చి చెప్పాల్సుంది
మల్లెలాంటి తెల్లఅన్నంగా మారిన ఆ
పల్లెబతుకుల గతుకుల గురించి
మనసులకతికేలా కూర్చాల్సివుంది
గాజుకళ్ళతో బూజుకొంపల్లో
బతుకుగాయాలకు మందుదొరకని ఆ
పేదరికపు పెనుతుఫానులో అల్లాడుతున్న
అభాగ్యుల ఆర్తనాదాలకు చలించాల్సిన పనివుంది
కవిత్వానికో పరమార్థం వుంది...
కవికో భుజస్కందాలపై మోయాల్సిన
రాతిలాంటి రాతపని వుంది... !!