మన చేతుల్ని మనమే నరుక్కొని
పక్క చేతుల కోసం
ప్రాకులాడుతున్నామా!
మన అక్షరాల్ని మనమే ఆర్పేసుకొని
అరువు అక్షరాల కోసం
అర్రులు చాస్తున్నామా!

మనం పుట్టగానే పెట్టిన తొలికేక
అమ్మకు ఏ భాషలో చేరిందో
మన నాలుక మొదటి కదళికలో
ఏశబ్దం పుట్టి ఏ భాషా పూలై వెదజల్లాయో
ఆపూలను ఏరుకొని
అమ్మా అయ్యలు సంతోష సముద్రాలైతే
ఎరువు అక్షర కంకర్రాళ్లతో ఊడ్చేస్తామా

మన నాల్కల నయగారాల్లో
ఏ భాష నర్తించి మాటల పూతోటలైనాయో
ఆ తోటల పందిళ్లలో
అమ్మలక్కల ఆనంద హొలీతోరణాలని
ఆరువు అక్షర బుల్డోజర్లతో కూల్చేస్తామా

సహజత్వాన్ని చంపేస్తా మా
మూలాల్ని చేరిపేస్తామా
అమ్మను హతమారుస్తామా

బ్రతుకు తెరువు కోసమే అయితే
మాచేతుల్ని
ఎటు వైపైనా తిప్పే నేర్పునివ్వండి
చేతులు తీసేకండి

బ్రతుకు తెరువు కోసమే అయితే
మా నాల్కలతో
ఏన్ని భాషలైనా పలికే జ్ఞానమివ్వండి
అమ్మ అయ్యల పిలుపులు లేని
మా జిహ్వాని చంపేకండి

బతుకు తెరువు కోసమే అయితే
మా తలల్లో పరభాషా దివ్వెలేన్నైనా వెలిగించండి
తరతరాల తల్లి దేవ్వేనార్పేకండి
మమ్మలను షడ్భుజుల్ని చేయండి
మూల భాషాభుజం ఉండనీయండి

ఒక్కోపుల్ల చేర్చి
పిచ్చుక గూడు కట్టినట్టు
ఒక్కో రూపాయి కూడగట్టిన
ఓ నిర్మితిని కోల్పోవడం
నిజంగా బాధాకరం...
ఇక్కడే నేను బర్ఠిపాఠాల్తో
ఇల్లంగా తిరిగాను
అన్నం తినడానికో
చెల్లాయి నిదురోతుందా లేదానని...
డబ్బాలో దాచిన అమ్మచేతి
మిఠాయిలు తినడానికి
హుషారైన ఉషోదయాల్ని
అనుభూతి పొందాను
ఈ ఇంటి పరిసరాల్లోనే
దాగుడుమూత లాడాను
కర్రాబిళ్లా... గోళీలాట...
ప్రకృతిని దగ్గరగా పరిశీలించా
చుట్టూ చెట్టూ చేమల్లో....
ఇప్పుడీ ఇల్లు అమ్మబోతుంటే
గొంతు గద్గదమవుతుంది
నిశ్శబ్దంగా గుండె బీటలు వారుతోంది
నా ఇల్లును నేను అమ్మడమంటే
గోడల్నీ, కప్పునీ, స్థలాన్నీ
అమ్మడమే గాదు
పురా జ్ఞాపకాల్ని సమ్మిళితం
చేసి ఆస్తి హస్తగతం చేయడమే...
నా ఉనికే నన్ను ప్రశ్నిస్తున్నట్టుంది
పేదరికం పరిహసించినట్టుంది
ఇక్కడి అమ్మకమ్మని ముద్దులు
గోరుముద్దలు, నాన్న అదృశ్యదీవెనలు
చెల్లాయిల కేరింతల ప్రతిధ్వనులు
నాకు తప్ప ఎవరికి తెలుసు
నేను నాటిన గులాబీ కొమ్మ
పూచిన పూలని
మృదులంగా ముద్దులిడ్తున్నా...
ఆ అనుభూతుల్నీ
అనుభవాల్నీ
నేను అమ్మట్లేదుగా.... 
నా కళ్లలో చెమ్మ
ఎందుకో అప్రయత్నంగా

సంద్రానికెంత ఆశో...
దూరాన ఉన్న శిఖరాన్నందుకోవాలని...
ఆ శిలతో స్నేహించాలని....
అందుకే సంద్రం ఆశతో ఎగుస్తుంది...,
అలై పైకెగురుతుంది....,
ఉప్పెనై ఉరకలేస్తుంది...,
అయినా శిఖరం అందుతుందా?
అందదు...
తొణకదు...బెణకదు...
కాస్తయినా చలించదు,
దాని నిశ్చలత్వం దానిదే..దాని స్థిరత్వం దానిదే..
సంద్రం సైతం తన ఆశను విడనాడదు....,
అంతులేని తపనతో తానే
ఆవిరి అవుతుంది...
కానీ....తన
ఆకాంక్షను మాత్రం ఆవిరిచేసుకోదు...కొంతైనా!
ఆవిరైన సంద్రం
ఆకాశానికెగసి మేఘమై గర్జిస్తుంది...
మెరుపై గాండ్రిస్తుంది...
దాని ప్రయాణం సరాసరి శిఖరం మీదికే...
క్షారజలం కాస్తా జీవజలంగా మారి,
ప్రేమగా శిఖరం శిరస్సును ముద్దాడుతుంది...
తాను తునాతునకలై దాని శరీరాన్నంతా
తన అనురాగపుజల్లులతో నిలువునా తడిపేస్తుంది.
సంద్రం చాచిన స్నేహహస్తానికి
ఆ కఠినశిల సైతం కరిగిపోతుంది...
సంద్రం కురిపించిన స్నేహపుజల్లుల్లో
తడిసిముద్దయినా శిఖరం కాస్తా
ఆ స్నేహ ప్రవాహాన్ని దోసిలిపట్టి
తనకు ఆధారభూతమైన
నేలతల్లికందించి నమస్కరిస్తుంది.
ఆ ప్రవాహ పయనం సరాసరి సంద్రంలోకే...
శిఖరానికి, సంద్రానికి నడుమ స్నేహానికి
చిహ్నంగా వాటి మధ్య
నది ఒకటి నిలుస్తుంది...
నిరంతరాయంగా...

సురేకారాన్ని
మరిగించి ముద్దలుగా
సూర్యకాంతి నొలికిస్తూ
మతాబులు
    తుమ్మమొద్దు రాత్రికి
    తళుకు బెళుకుల
    చుక్కల పూలద్దుతూ
    కాకర పువ్వొత్తులు
నింగిని చీల్చి
నాకానికి నిచ్చెనవేసి
రెక్కలాడిస్తున్న
తారా జువ్వలు
    గాలిని గుద్దేసి
    చెవి తలుపులు బాదుతూ
    చిందులేస్తున్న
    టపాకాయలు
కాంతి చేతులు చాచి
పిల్లగాలిని చుట్టేసి
కన్ను గీటుతున్న
దీపపు ప్రమిదలు
    చీకటి మెట్లుదిగి
    కొండెక్కి పోతుంటే
    అరుగుమీద ఆనందంగా
    కేరింతలు కొడుతూ
    పిల్లలతో దీపావళి.

నల్లమబ్బు గుడారంలో సూర్యుడు తలదాచుకుంటే
వానకాలమవుతుందా?
ఆకాశం వానపందిరిలా, వాన చినుకులు
మెరుపు దారాలుగా వేలాడినంత మాత్రాన
వాన కాలమైనట్లేనా?
మట్టితోటలో వానపాములు పూయించని వాన వానెలా అవుతుంది?
కాలమవడమంటే
దారులన్నీ నీళ్లదుప్పటిలో పొర్లాడి 
పచ్చిగా పరవశించాలి,
కుంట చెరువవ్వాలి, చెరువు నదీ ప్రాణకిరీటం ధరించాలి.
అలుగు దునికిన చెరువు పిల్లల్లా 
కాలువ పాదాల చేలల్లోకి మళ్లాలి.
రైతు దుఃఖం ముక్కలు ముక్కలయ్యేలా
మన్నులో దాచిన విత్తు అంతరంగం గొంతెత్తి పచ్చని రాగం ఆలపించాలి.
వానంటే,
వాకిట్లో నీళ్ల కళ్లాపి చల్లాలి
చిట్టి చిట్టి నీటికుప్పల ముగ్గులేయాలి
పులిచర్మం అతికించినట్టుండే గడపదేహంపై
చినుకు పెదవుల ఎంగిలి ముద్దులు రాలాలి.
వానకాలమంటే
ఊరు ముత్తయిదువులా నుదుటిపై నీటి కుంకుమ దిద్దాలి.
అప్పుడెప్పుడో
ఊరు మీద కరవు బకాసురుడు పడ్డాడని
చస్తే ఊరుముఖం చూడొద్దని దూరతీరాలకు
వలస నావనెక్కిన బతుకు సుడిగుండానివి
దారం తెగిన గాలిపటం ఎగిరొచ్చినట్టు
ఎప్పటిదో తూనీగ భుజంపై వాలినట్టు
నువ్వొస్తేనే కదా
కాలమైనట్లు.

చందమామ లాంటి కదిలే నీ కంటిపాపలు
నేను వెళ్లే రహదారులకు దిక్సూచులు
మధురమైన నీ నోటి పలుకులు
నా జీవన మార్గానికి వెలుగు దివిటీలు
వెన్నెలలా నీ చల్లని చూపులు
నా మనసు గాయాలకు ఔషధపు పూతలు
నీ హృదయం పలికే లబ్‌డబ్‌ తరంగాలు
నాలో ఉదయించే ప్రేమ కిరణాలు
నీ అధరాల కదలికలు
నా ధమనుల్లో రక్త ప్రవాహ గీతికలు
నీ వాలుజడ సయ్యాటలు
నా హృదయాంతరంగ గుడిగంటలు
నీ నుదుటి సింధూరం
నా ఆలోచనలకు ఆధారం
నీ సుకుమార వేళ్ల కదలికలు
నా జీవన సరిగమలను పలికించే తీగలు
నీ కురుల కొప్పులో ఒదిగిన
సంపెంగల గుబాళింపు
నా ఆశయాలకది మేళవింపు
నీ చేతిరేఖల వృత్తాంతం
నా జాతక ప్రపంచానికి అక్షరసత్యం
నీ సుతిమెత్తని పాదాల ముద్రలు
నా హృదయం దాచుకున్న 
అనుభూతుల గుర్తులు
ముత్యాల్లాంటి నీ చేతిరాత
నా నుదిటి బ్రహ్మరాత

తలనిండా పూలు పెట్టుకుని
కొమ్మల చేతులతో
అన్నింటినీ ఆహ్వానిస్తూ
శూన్యం వైపు చూపులు

దాని ఒళ్లంతా
కొంటెగా తాకుతూ
గిలిగింతలు పెడుతూ
ఇటూ అటూ పోతున్న గాలి

గాలి సంగీతానికి పులకించి
అల్లల్లాడుతూ పాడుకుంటున్న
ఆకుల హృదయాలు

రాత్రంతా వణికిస్తున్న చలిచీకటికి
పగలంతా కప్పుకుంటున్న
వెచ్చటి పారదర్శక దుప్పటి

ఆపుకోలేని మోహావేశంతో
అణువణువూ తడుపుతున్న వర్షం

ఆబగా విస్తరిస్తున్న వేర్ల నోటికి
ఆకలంతా తీరుస్తున్న 
తల్లి భూమి స్తన్యం

పట్టుకు వేలాడుతున్న 
సంతానం బరువుకి
చెట్టు చెట్టంతా
ఆనంద పారవశ్యం

మెత్తమెత్తగా మొగ్గ పువ్వై విచ్చుకున్నట్లు
మెల్లమెల్లగా కళ్లు రెప్పల్ని విచ్చుకుంటాయ్‌
అప్పటి వరకూ స్పష్టం కాని దృశ్యం
మనోహరమై ఎదుట నిలుస్తుంది
సెలయేళ్ల తాకిళ్లతో పరవశమవుతున్న పర్వతాలు
హరిత వర్ణంలో కాంతులీనుతాయ్‌
మబ్బులతో సరసాలాడే కొంగల బారు
ఒకింత పులకరింతల్ని ఒలకబోస్తాయ్‌
ఆకాశం నీలికన్నెతో
ఇంద్రధనుస్సు దోబూచులాడుతుంది
లేతపచ్చికపై కదలాడే తూనీగల్ని చూసి
గాలి తెమ్మెర స్నిగ్ధంగా కరచాలనం చేస్తుంది
గడ్డి పరకలపై సమూహమైన నీటి తుంపర
ముత్యపు వెల్లువతో పోటీకి సిద్ధపడుతుంది
సంద్రపు అలల స్పర్శతో
రాళ్లకి ప్రాణ ప్రతిష్ఠ జరుగుతుంది
మావిచివుళ్లు మెక్కిన గండుకోయిల
కొత్తరాగమై శబ్దిస్తుంది
భూమాత ఒడిలో
భవితను వెతుక్కుంటున్న ఓ సూర్యకిరణం
అప్పుడే మొలకెత్తడానికి సిద్ధపడుతున్న
బీజం గుండెల్లోకి ప్రాణమై ప్రవహిస్తుంది
అప్పుడవతరిస్తుంది-
ప్రకృతి నేపథ్యం ప్రఫుల్లం కాగానే
దిగ్దిగంతాలకి ఆవల
దృగ్గోచరం కాని భావకేదారం
మనసు ముంగిట్లో...

ప్రవాహంలా నాలోని నిన్ను
చేరేందుకు పరుగులు తీస్తున్నా
అనుభూతుల సారాన్నై
ఆనందంగా ప్రవహిస్తున్నా
పర్వతాలనుంచి వీచే తెమ్మెరలా
అగాధాలు, లోయలూ దాటుతూ
పరుగులు తీసే సెలయేరులా
పరవళ్లు తీస్తున్నా
ఆంక్షలనూ, అవరోధాలను అధిగమిస్తూ
నిరంతర మనోప్రవాహాన్నై
నీ హృదయ సాగర సంగమమే
నా ధ్యేయంగా నిర్విరామంగా ప్రవహిస్తున్నా
ఇందరిమధ్య ఒంటరినైన నేను
అల్లంత దూరాన ఉన్న నిన్ను
నా హృదయ స్పందనంత
సమీపంలో అనుభూతిస్తున్నా
నీ ప్రేమలో నాకు నేను 
చిరు జల్లుపై వెలసిన హరివిల్లులా
సప్తవర్ణ శోభితంగా అగుపిస్తున్నా
అందుకే...
అనుక్షణం నీ వైపు
ప్రవహించడంలోనే ఆనందిస్తున్నా.