తనూలతను తాకిన ప్రతిసారి
ఆత్మన్యూనతా ప్రకంపనలు
నీ మనోరిక్టర్‌ స్కేల్‌పై నమోదవుతూ ఉన్నా
అవేవి నరగోచరం కానీక
ఓహ్‌... భలే అద్భుతంగా నటించావ్‌!
కౌగిలించుకున్న ప్రతిసారి
వామనుడి మూడోపాదంలా మారి
నువ్వు తొక్కేసిన
వర్ధమాన ప్రజ్ఞాశాలుర మూల్గులు
నీ చెవుల్లో మార్మోగుతూ ఉన్నా
నన్నడ్డుపెట్టుకుని
బధిర నాటకాన్ని భలే రక్తి కట్టించావ్‌!
అభినందనల కరచాలనం
నీ రెండు చేతులూ ఊపినప్పుడల్లా
నువ్వు తెగనరికిన ఏకలవ్యుల
బొటనవ్రేలి రుధిర ధారలు
గులాబీ రేకులై నీ మీద నుండి
నేలకు రాలుతుంటే
అభినవ ద్రోణుడిలా భలే ఆస్వాదించావ్‌!
అభినందనాంబరమై
నిన్నావరించిన ప్రతిసారీ
అయోగ్యతా సెగపొగలు పెల్లుబుకుతున్నా
ఉగ్రనరసింహుని ఉర గంధంలా
కృత్రిమ లాస్య సుగంధం పులుముకుని 
భలే మభ్యపెట్టావ్‌!
అభినందన పూర్వకంగా
నిన్నలుముకున్న ప్రతిసారి
ఇతరుల అవకాశ ద్వారాలకు ఊడని గడియపెట్టి
నువ్వు మాత్రమే ఎగబ్రాకిన ఊడల ఘడియలు
నీకు గుర్తొచ్చినా...
కపట రాజకీయాస్త్రం సంధించి
నిర్లజ్జా నగవులు భలే రువ్వావ్‌!

ఇప్పుడు...
అణచబడిన ధీశాలుర
చేతులు పట్టుకోనూలేవు,
తెగ గొట్టిన వ్రేళ్లను తెచ్చివ్వనూ లేవు
చేజార్చిన అవకాశాలను కల్పించనూ లేవు
భేషజ బెర్లిన్‌ గోడను కూల్చనూ లేవు
మనిషిగా మరోరూపు దాల్చనూ లేవు
అందుకే....
షుకురల్లీఖాన్‌ అత్తరుతో సంప్రోక్షణమై
కాశ్మీరీ ఉన్నితో నేయబడి
స్తోత్ర వస్త్రంగా వెలుగొందే నేను
నీకోసం రేపు ప్రేత వస్త్రంగా మారి
నిన్నాలింగనం చేసుకోవాలనుంది
చివరిసారి!

మందాకిని తరగలనే మీటాలని ఉన్నదిలే
నీలిమబ్బు నడకలనే మీటాలని ఉన్నదిలే!
చిట్టిచిట్టి ఊహలేవో చిత్రంగా పలకరిస్తుంటే
తనువువీణ తీగలనే మీటాలని ఉన్నదిలే!
నీపదముల ముద్రలేవో కళ్లముందు కనబడితే
పరవశాల పచ్చికనే మీటాలని ఉన్నదిలే!
నీ నవ్వుల మల్లియలే నా ఎదలో కరుగుతుంటే
పరిమళాల తీగలనే మీటాలని     ఉన్నదిలే!
కన్నుల్లో సైగలేవో కాంతిరవ్వలైపోతే
కొంటెతనపు స్వరాలనే మీటాలని ఉన్నదిలే!

జ్ఞాపకాల పూలన్నీ
అక్షరాలై పూస్తాయి
కనుల వాకిళ్లలో
అభిసారికలై నిలుస్తాయి
అందని ఆశలన్నీ
అంబరాన్నంటి
తారకలై తళుకులీనుతుంటే
కాగితాల తీగలపై
పదాల గుత్తులై పరిమళిస్తాయి
కొన్ని హృదయాల్ని కదిలిస్తూ 
మరికొన్ని మనసుల్ని దోచుకుంటూ
పుస్తకాల పొదరింట్లో
ఎన్నో కమనీయ దృశ్యాల్ని
ఆవిష్కరిస్తాయి
భాషకందని మకరందాన్ని
వచనాల విరుపుల్లో పరిచి...
పంచి... పరవశింపజేస్తాయి
కావ్యాల ప్రవాహమై
కలాల సమూహమై
సమున్నత స్పందనల
ఆశయ శిఖరాల నడుమనుంచీ
ఎన్నో అరుణ వర్ణాలను చీల్చుకుంటూ
సాహిత్యగర్భంలో ఊపిరిపోసుకున్న
ఓ సరికొత్త ‘కవి’తేజం
నూతన భావోదయంతో
సర్వజగతిని ఉత్తేజితం చేయగా
అపురూప ‘శిల్ప’ సౌందర్యం కలిగిన
అద్భుత ‘శైలి’కి శ్రీకారం చుడుతూ 
ఆవిర్భవిస్తాడు!
ఆచంద్రతారార్కం వేనోళ్ల జీవిస్తాడు!!

అక్షర శిల్పమా!
నీదే భాష?
భావాన్ని నాలుకపై నృత్యం చేయించి - గుటుక్కున గొంతులొంచి
గుండెల్లోకి దింపుకొని
మెదడుకెక్కిస్తావు
ఎన్ని గుండెల కవాటాల్లోంచి మేల్కొని -
వేల వేల అక్షర దేహాల్ని కలిపే
మానవ హారాల సృష్టికర్తవవుతావు
నీ ‘అర్హతపీఠం’పై మేం నిల్చుంటే
సమాజ నలుదిక్కులకు
ఓ వెలుతురు కిరణమై
మెరిపిస్తుంటావు
నీ రూపాన్ని ఎన్ని రకాల విన్యాసాల
వేషాలంకారాలద్దారోగాని -
మాటలంటారు
పాటలంటారు
అక్షరలంకారాల గారబీ తోటలంటారు
దేశమేదైనా -
దానకొక గీతమై నిల్చుంటావు
జాతికొక జెండా రూపాన్ని తయారుచేయించే
సరికొత్త ఆలోచనా తోరణమై వేలాడతావు
అందుకే ఓ అక్షరమా...
నా కలం శక్తికి జీవం పోస్తున్న నీకు/ ఓ నమస్కారదండను బహూకరిస్తాను.

ఏటేట సాగేటి ఏరువాక
పుడమితల్లికి కొత్త పూలకోక ।।2।।
జోడెడ్ల బండితో జోరుగా సాగింది
నాగేటి సాళ్లల్ల రాగమై పారింది
గుర్తుగ మిగిలిన గూనెద్దును జూసి ।।2।।
ఎవుసాయమే నేడు ఎక్కిరిస్తున్నాది ।।ఏటేట।।
నీరులేక బాయి బావురు మన్నాది
చెరువు లేక చేను ఎండిపోతున్నాది
ఎరువులే బరువాయె ఏతాము కరవాయె ।।2।।
ఎవుసాయమే నేడు ఎక్కిరిస్తున్నాది ।।ఏటేట।।
కాలేటి కడుపుల్ల కష్టాల బతుకుల్ల
బోరు మీద బోరు భోరుభోరుమనే
గొప్పగ జేసిన అప్పు జూడంగానె ।।2।।
ఎవుసాయమే నేడు ఎక్కిరిస్తున్నాది ।।ఏటేట।।
పైరు ఎదగాలంటె ఎరువులు గావాలె
పురుగు జావాలంటె మందులు కొట్టాలె
సుక్కలెక్కిన వాటి పక్క జేరలేక ।।2।।
పురుగుల మందేమో పరమాన్నమంటుండ్రు ।।ఏటేట।।
వడ్డిమీద వడ్డి నడ్డి విరగవట్టె
దొడ్డు బియ్యమన్నా దొంతి నిండకపాయె
అన్నమెరుగని నేటి అన్నదాతను జూసి ।।2।।
ఎవుసాయమె నేడు ఎక్కిరిస్తున్నాది ।।ఏటేట।।
వడగండ్ల వానల్ల కడగండ్ల బతుకాయె
ఉన్నదూడ్సుక పోయి ఉత్తచేను మిగిలె
చిన్నరైతు ఎన్ను పూసలిరిగిపాయె ।।2।।
పారేటి ఏరుల్ల పానమెగిరిపాయె ।।ఏటేట।।

ఆమెపై నేను ఏ మన్మథ బాణాలు వేసింది లేదు
ఏనాడు పూలవర్షం కురిపించింది లేదు
నాతిచరామి అంటూ తాళి ముడి వేసేవరకు చూసింది లేదు
ఆమెతో మాట్లాడింది లేదు
అపరిచిత అయితేనేమి...
ఆమె రాక నా జీవితాన ఒక ఏరువాక
నా కోసం 
పొయ్యిలో కట్టె అయి మండింది
గిన్నెలో అన్నమై ఉడికింది
ఆమెనే పప్పై ఉప్పై చారై సాంబారై
వేయి ఘుమఘుమల రుచులతో బతుకంతా విందు చేసింది
నిజానికి నా చేదు బతుకులో 
ఆమె ఒక మకరందపు ఝరి
ఏ పూలతో పూజించను 
ఆ సహస్రదళాల విరిని!
ఏ నామముతో జపించను 
ఆ కోటి నామాల దేవతను!

నువ్వెళ్లిపోయాక
ఒంటరితనం నాతో జంట కట్టింది
రోజూ కొంత దిగులును క్రమంతప్పకుండా
మందుబిళ్లల్లా నాతో మింగిస్తోంది
కాలాన్ని కాళ్లు విరగ్గొట్టి
కుంటుతూ పాకుతూ నడిపిస్తోంది
ఊత్సాహాన్ని అలా గేటుబయటే నిలబెట్టి
లోనికి రాకూడదని తర్జనితో బెదిరిస్తోంది
ఆనందాన్ని ఇంటిముందు బిచ్చగత్తెలా
అరిచి అరిచి నిరాశగా వెళ్లిపోయేలా చేస్తోంది.

అప్పుడప్పుడు
ఆ రాక్షసి పట్టువిదుల్చుకుని
నీ జ్ఞాపకాల గదిలోకి పరుగెడతాను
అది లోనికి రాకుండా గడియపెట్టి కూచుంటాను

బీరువా అరల్లోని నీ చీరలు
నీ సుగంధాన్ని నా చుట్టూ నింపుతుంటే
నీ ఉత్తరాల్లోని ఆరని అక్షరాల సిరా
నా హృదయంలో చెమ్మను ఒంపుతుంటే
నువు వదిలెళ్లిన వస్తువుల స్పర్శ
నాలో మమతల పులకలు మొలకెత్తిస్తుంటే
నిలువుటద్దంలో అదృశ్యంగా
గోడమీద అద్దం వెనుక దృశ్యంగా నీ రూపం
చిరునవ్వుల వెన్నెల కురిపిస్తుంటే
బతుకుపై ఆశను చిరుజల్లుగా చిలుకరిస్తుంటే
దూరంగా నిరాశగా వెళ్లిపోతోన్న
ఆనందాన్నీ ఉత్సాహాన్నీ
పెరటి గుమ్మంలోంచి చూసి, కేకేసి, పిలిచి
వెంటేసుకుని గదిలోంచి బయటకు వస్తాను
బయట వేచిచూస్తున్న ఒంటరితనం బిత్తరపోయేలా

అయినా ఇదేమిటోయ్‌!
నేనీలోకంలోకి ముందొచ్చానని
నీవీలోకంలోంచి ముందెళ్లిపోవాలా??

బాల్యమంటే ఇప్పటికీ మక్కువే
బతుకులో తీపి అక్కడే ఎక్కువ
పరుగులెత్తే కాలవాహిని 
ముందు మోకరిల్లి
గడచిన జీవితాన్ని వడపోసి విశ్లేషిస్తే
బాల్యమొక్కటే 
బంగారంలా మెరిసిపోతుంది
వర్షం కురుస్తున్నంతసేపు
చెట్టు తన్మయంతో తడుస్తుంది
వర్షం వెలిశాక ఎవరు కదిల్చినా
కన్నీరుమున్నీరవుతూ బావురుమంటుంది
బాల్యస్మృతుల్లో తడుస్తున్నప్పుడు 
నేనూ అంతే
నవనవోన్మేషంతో పులకరిస్తాను
స్వేచ్ఛగా సెలయేరులా ప్రవహిస్తాను
బీడునేలలో చిగురించిన మొక్కనవుతాను
అమ్మఒడిన ఆడే 
నిర్మల పసికందునవుతాను
నాన్న చేయందుకున్న చిన్నారి 
చిటికెన వేలినవుతాను
బడినుండి ఇంటికెళ్తూ
పావలా పెట్టి కొనుక్కున్న 
చెరుకుముక్క తింటూ
కనులనిండా ఆనందం నింపుకున్న పిల్లవాడినవుతాను
జీవితంలో మళ్లీ ఎప్పటికీ 
తరలిపోయిన బాల్యం తిరిగి రాదు
ఆనాడు హృదయపొరల్లో నిక్షిప్తమైన
ఆ మధుర జ్ఞాపకాలను అప్పుడప్పుడు
కొంచెం కొంచెం తీయతీయగా ఆస్వాదిస్తున్నాను
బరువులు మోస్తున్న బతుకుబండిని 
గాలిపటం కట్టి గమ్యానికి లాగుతున్నాను.

రోడ్డు పక్క గేటుదాటి కాంపౌండ్‌లోకి
చెట్టుకొమ్మలకి పూసిన ఆకులన్నీ బాగాపైకి
లోపలికి జొరబడ్డ మేక రెండు కాళ్లు భూమ్మీద రెండు కాళ్లు గాల్లో
ఎంత దూకినా
ఎంత ఎగిరినా ఆకలి తీరలేదు
ప్రయత్న పరంపర కొనసాగించి నీరసించి చివరగా తిరుగుముఖం
నిరాశలో ఆశలా
అమావాస్యలో మిణుగురులా
పండగని తోరణాలుగా ఆ రోజే కట్టిన గుమ్మం ఆకులు చూసి మేసి
రేపు
పచ్చదనం ఇంకిపోయి ఎండిపోయే ఆకులు
పరిశుభ్రత ఇరిగిపోయి దుమ్ముపట్టే ఆకులు 
దారానికి ద్వారానికి నడుమ నలిగిపోయే ఆకులు
రాగాలు పోయి రాలిపోయే ఆకులు
ఈ రోజే ఆహారమైనందుకు ఎంతబాగుంది
ఇంటికి శోభకన్న మేక క్షోభ తీర్చినందుకు ఎంత బాగుంది
ఇంటికి మంగళంకన్న మేక ఆకలిమంట చల్లార్చినందుకు ఎంత బాగుంది
ఆకలిని జయించే అవసరం మనిషిది ఇప్పటిది కాదు; అలాగే మేకది కూడా