అంటువ్యాధి అలముకొని
ఆకలితో అలమటిస్తూ 
అమాయకులు బలవుతుంటే,
రోగనిరోధక శక్తిలేక
రోగాలతో బాధపడే
ముదిమి వయసువాళ్లు
ముప్పుతిప్పలు పడుతుంటే,
మాసిపోయిన మొహాలతో 
మురికివాడల్లో మసలుతూ
మహమ్మారికి భయపడి
మాయదారి బతుకులు మాకెందుకని
మోకరిల్లి ఏడ్చే వాళ్లను చూసి,
విషవాయువులు వీస్తున్నా
విర్రవీగుతూ వీధులెంబడి
వీర విహారం చేస్తూ 
విగతజీవులుగా మారే వీరులను చూసి,
అవని రోదిస్తోంది
 
బంధాలను విడిచి
బాధితులను ఆదుకొంటూ
బాధలనోర్చుకొని సేవచేసే
ఆపద్బాంధవులను చూసి,
గల్లీ గల్లీ గస్తీకాస్తూ కష్టాలను కప్పిపుచ్చి 
కరోనా నుంచి కన్నభూమిని కాపాడే
రక్షక దళాలను చూసి,
వీధి వీధి తిరుగుతూ
వీసమెత్తు చెత్తున్నా
ఊడ్చి ఊడ్చి శుభ్రపరిచే
పారిశుద్ధ్య కార్మికులను చూసి,
కంటికి కనిపించని శత్రువును
కట్టడిచేయడానికి
కలిసికట్టుగా పోరాడుతున్న
భరతమాత ముద్దుబిడ్డలను చూసి,
ఆవని ఆనందిస్తోంది.

నిర్మానుష్య నిశీధిలో
వెన్నెల వెలుగులలో
స్వచ్ఛమైన గాలులు
స్వగతాలు పలుకగా
పరవశిస్తున్న ప్రకృతిని చూసి
తన ఒడిలో చేరి 
ఆడుకుంటున్న మూగజీవాలను చూసి
ఆవని మురుస్తోంది.
              
 

చెవులు చిల్లులు పడే
ఆ గజిబిజి పాటల గందరగోళాన్ని
కాసేపు పక్కన పెడదామా?
ఆమె మనకోసమే
మృదు మధురమైన
కోకిల పాటను మోసుకొస్తోంది
మన ఆశలు రాలిన గ్రీష్మ తాపాలను
మన నిరాశల ఎడారుల వేడి సెగలను
కాసేపు వెనక్కి పంపిద్దామా?
ఆమె మనకోసమొక 
అతి సుందర నందనవన శోభితమైన 
ఆకు పచ్చని పందిళ్లను
అల్లుకుంటూ వస్తోంది
అయినవీ కానివీ
అనేకానేక ఆధునిక రుచులనారగించి
బండబారిన మన నాలుకలకు
కాసేపు విశ్రాంతినిద్దామా
ఆమె మనకోసమొక
షడ్రుచుల సమ్మిళితమైన
సరికొత్త బతుకు రుచినేదో
చవి చూపించేందుకు
ఇటే వస్తోంది
ఏడాదికోసారొచ్చే ఆమె రాక
మనకొక ఏరువాక
ఏడాదికోసారి వచ్చే ఆమె పలకరింపు
మనకో ఆకుపచ్చని పులకరింపు
సమస్త ఆధునిక కాలుష్యాలను
కాసేపు పక్కన పెట్టి
ఆమెతో రోజంతా ముచ్చట్లాడుకుందామా
కొత్త ఆశలతో మన అంతరంగాలను
కలబోసుకుందామా
చెరగని ఎన్నెన్నో తీపి జ్ఞాపకాలను
మన గండె గుమ్మానికి మామిడి తోరణాల్లా
అలంకరించుకుందామా
మనసులు గుబులు పడే
ఈ సంక్లిష్ట జీవన సమయాలను
కాసేపు వాయిదా వేసి
ఆమె ఆకు పచ్చని కొంగు పట్టుకుని
హాయిగా ఊరేగుదామా?
కొన్ని క్షణాలయినా
కొత్తగా జీవిద్దామా?
 

ఉన్నట్టుండి పచ్చని పైరు ఎండిపోతే
దోమ ఊదేసింది అంటారే! అలా!
ఒకానొక విషక్రిమి దేశాన్ని ఊదేస్తోందిప్పుడు
బతకాలనే ఆశ
ఎందరినో ఎడారిపాలు చేస్తోంది
తలదాచుకునే చోటులేక అనుమాన విషజ్వరంతో
కాలు నిలపలేక
ఈ వింత పోకడల మధ్య ఎటూ పాలుపోక
ఒక్కొక్కరూ ఏకాంత పాంథులై
నడిస్తే ఆ దూరం ఏ మాత్రం తరిగిందనీ!
క్వారంటైన్‌ పేరిట ఒక అజ్ఞాతవాసాన్ని విధిస్తే
సొంత దేశంలోనే పరాయితనమా అంటూ
ఏడ్వలేక నవ్వినవాళ్లెంతమందనీ!
అనుకుంటాం కానీ
బతుకు తలకిందులవ్వడం ఎంతసేపూ!
కరోనా!
ప్రాణం మీద తీపివల్లనో.. మరే కారణం వల్లనో
అందరినీ ఒక్కటి మాత్రం చేశావ్‌!
మా పొట్టమీద కొట్టి మిమ్మల్ని వీధిలోకి నెట్టావు
నువ్వేం అనుకోనంటే ఒకమాట!
మా యీ బతుకులున్నాయే...
గుప్పెడు రోగాలతో ఎప్పుడూ మూలుగుతుంటాయమ్మా!
అలా..పడుతూ లేస్తూనే
ఏళ్లుగా జాడ్యాలన్నింటినీ జయించుకొస్తున్నాం తల్లీ!
ముంతలో.. మాస్కులో నోటికి దాపెట్టుకుని
నీ ముందు దిసమొలతో నిలబడ్డామంటే 
ఏం చేతకాక కాదు
ప్రకృతి వైద్యంతోనే ఎన్నో రోగాలను పాతరేసిన మేము
ఒట్టి సబ్బు నురగతో నిన్ను బొందపెట్టడం ఎంతసేపూ!
ఏమమ్మా! కరోనా!
మా బతుకులను ఛిద్రం చేయగలవేమో కానీ
ఓడించలేవు
ఇక మాలో ఏఒక్క ప్రాణాన్నీ తీసుకుపోలేవు
ఎందుకంటే
మేం ఇప్పుడు మునుపట్లాలేం...
పరిశుభ్రతలో ఒక అడుగు ముందుకేశాం
చేతులు చాచి మరీ చెప్తున్నాం
ఓయ్‌ కరోనా! ఇంకెప్పుడూ ఇటుగా రాకు
ఈ సువిశాల భారతకొమ్మపై ఇంకెప్పుడూ వాలకు
మాకిక కనిపించకు.

దిగులుమబ్బుల్లో తప్పిపోయిన ఆలోచన
శూన్యాకాశపు చూరుకు
గబ్బిలంలా వేలాడుతుంది
తొక్కిపెట్టిన ఆనకట్టను దాటుకుని
అక్షరాలు కన్నీటిబొట్లై రాలిపడుతుంటాయి
అడుగడుగునా లెక్కించలేనన్ని ముళ్లతో
పాదమంతా నెత్తుటివరద
ఎంత నచ్చజెప్పినా
మాట వినని చిన్నపిల్లలా
మెలితిరిగిన మనసు
చీకటి కలుగులో ముడుచుకుంది
రాత్రులను పగళ్లుగా
తర్జుమా చేయలేని అశక్తత
కనుపాపలపై సాలెగూడులా అల్లుకుంది
మసక వెలుగుతో
పడమటకు జారిపోతున్న సూర్యుణ్ని
వేలెత్తి చూపిస్తూ
అద్దంలోని ప్రతిబింబం వెక్కిరిస్తుంది
లోపల సముద్రాలు
కర్ణకఠోరంగా విరుచుకుపడుతున్న మోత
శ్వాసాడని ఉక్కిరిబిక్కిరితనం చుట్టుముడుతుంది
భరించలేనంత నిశ్శబ్దం
నల్లని నీడలా వద్దన్నా కౌగిలించుకుంటుంది
ఈదేకొద్దీ సుడిగుండం
మరింత లోపలికి లాగేస్తుంది
తెలియని బాధ చిక్కగా
నేలంతా ఒలికిపోతుంది
రెపరెపలాడుతూ
కొడిగడుతున్న దీపం
తనలోకి తనే
చమురును ఒంపుకుని
గుండెవత్తిని ఎగదోసుకుంటూ
హృదయం పగలకుండా
సరికొత్త వెలుతురు పాటేదో
శ్రుతి చేసుకోక తప్పదు
ఉన్నట్టుండి
తెల్లవారు ఛాయలలో
ఆశాకిరణం తళుక్కుమంటూ
కర్తవ్యాన్ని బోధిస్తుంది
తడితడిగా వాక్యం నడిచొస్తుంటే
బరువుగుండె చప్పున తేలికపడుతుంది.

వీధుల్లో ఏ సడీ లేదు
తలుపుల అలికిడీ లేదు
సీసా తెరచి ఈ భూతాన్ని బంధించేదెవుర్రా!
అని, ఒక్కొక్కరూ పడకమీద మేను వాల్చి
వేడి నిట్టూర్పులు వదుల్తూ..
కాలంలో 
విరుచుకుపడ్డ మహమ్మారుల 
ఇనుప గజ్జెల నాట్యాన్ని
నేను చూశానంటే నేను చూశానని ఒకడూ 
మా అయ్య కాలంలో జరిగిందని మరొకడూ 
ఇంత విపరీతం ఏనాడూ చూడలేదని...
కాలజ్ఞానాలూ.. బైబిల్‌ ప్రవచనాలూ.. 
నెరవేరే కలికాల ఆగమ చిహ్నాలే 
ఈ విషగాలులనీ మరొకరూ
దిగులు చెందుతూ... దీనులౌతూ
దిగుల దుప్పటి కప్పుకుని
రేపటి వెలుతురు కోసం 
కిటికీలు తెరిచే ధైర్యం చాలక
ముసుగులూ..
మాస్కులపై అవగాహన చిక్కక
గుమ్మందాటి ఇవతలకి రావద్దనే
ఏలినవారి ఎచ్చరికను కాదంటే
ఏటౌదాదీ..! 
లచ్చుమన్నరేఖ దాటొచ్చిన సీతమ్మోరి కథ 
తెరిపిన కొచ్చి
ఆరగారగా గొంతు తడిపే 
ముంతకల్లు మాటే మరసి
వడగాలికి అల్లల్లాడే పిట్టగూడు మాదిరి
జారిపోతున్న పిడతంత గుండెను దిటవు చేసుకుని
ఒకే మాట పదే పదే అనుకున్నారు
ఖండాలిప్పుడు ఒక్కటయ్యాయి...
కారుణ్యంతో మానవులంతా ఒక గూటికిందకొచ్చారు
ఆయుధాలు వదలిన చేతులే 
శుభ్రత కోసం ముందుకు చొచ్చుకొస్తున్నాయి
ఇప్పుడు..
ఏ విషజ్వాలా .. ఏం చేయలేదు
ఈ విలయాలు ఎవ్వరినీ పడదోయలేవు
మనిషికాక ఈ మారణహోమాన్ని 
ఎవడు తప్పిస్తాడు!
మనిషి కోసం మనిషి కాక
ఈ మహా వ్యూహాన్ని ఎవడు ఛేదిస్తాడూ!!
మనిషే!
మనిషే!!
ఎప్పటికైనా మనిషే!!!

ఒకసారి లోపలికి మరోసారి బయటకి
తెరలు తెరలుగా దు:ఖం పొంగుకొస్తునే ఉంది.
ఆ దు:ఖం వెనుకే సుఖముందనే భ్రమలో
నాలో నేను చూడటం మరచి ఎదురు చూస్తూనే ఉంటే... 
కాలమంతా దు:ఖాన్నే ఆవాహన చేసుకుంటూ
అదేంటో మరి.. మరణయాతన అంటే
మనసుండటమే అన్న సత్యం విదితమైంది. 
ఆ నేనప్పుడు నేను కాదు..
ఈ నేనిప్పుడు అలా లేనేలేను..
మరణం వెనుక రహస్యం తెలిస్తే
పుట్టుక సార్ధకమైనట్టే..
పుట్టుక ఎందుకో తెలిసాక 
దు:ఖభారం తీరినట్టే 
దు:ఖాన్ని ఆవాహన చేసుకున్న మృత్యువు
రెండు చేతులూ చాపి చూస్తున్నా...
నాకిప్పుడు ఏ భయం లేదు.. ఏ ఆలోచనా లేదు..
మృత్యుద్వారంలోకి అడుగేసేలోపు
చేయాల్సిందంతా చేస్తూనే ఉంటాను.
నా మనసు లోపల మనిషి పుట్టుక జరిగింది అప్పుడే..
అసలు రహస్యం గుట్టు తెలిసిందీ అప్పుడే..

నువ్వు వేగుచుక్కవై
తెల్లవారుఝామును మేల్కొల్పుతున్నప్పుడు
ఆ లేత వెలుగు రేకల్ని ఏరుకుంటూ
మా నిద్రమత్తు ఆవులించేది
కోటేరు వేసుకొని నువ్వు పొలం వెళ్తుంటే
యుద్ధానికి వెళ్తున్న సైనికుడిలా ఉండేది
నువ్వు నాగలై, కర్రై, ఎదగొర్రై
మట్టిలోకి చొచ్చుకుపోయినప్పుడల్లా
మట్టి; అణువణువూ తన్మయత్వంలో పులకించిపోయేది
నీ చెమటలో నానిన మట్టిలోంచి
కేర్‌మంటూ విత్తనం మొలకెత్తడం
ఎంత కళాత్మక సృజన!!
నీకోసం ఆకాశంలోంచి పొలంలోకి దిగి
నక్షత్రాలు నక్షత్రాలుగా అర్రొంచడం
ఎంత మనోహర దృశ్యం!!
సేదదీరు తున్నప్పుడల్లా
నువ్వొక హరిశ్చంద్ర పద్యానివై
చీకటి ముసిరిన పల్లెను
సంగీత విద్యుత్తరంగాలతో వెలిగించడం
మన ఊరింకా మరచిపోలేదు
లోకంలో అన్నిటికన్నా ఆకలే పెద్ద రోగమైనప్పుడు
నువ్వు అన్నపు ఔషధం గావడం....
ప్రపంచమెప్పుడూ నీకు రుణపడే ఉంటుంది
ఎవరన్నారు నువ్వు పోయావని?
నువ్వు చెట్టువై కొమ్మలు చాచి
మమ్మల్ని అక్కున చేర్చుకోవడం
ఇప్పుడ గతమే కావచ్చు
నువు ఇచ్చిన నీడ మాత్రం
మా బతుకులకు చల్లని అండగా మిగిలే ఉంది
పొలాల్ని చూసినప్పుడల్లా
నువ్వు పచ్చ పచ్చగా పలకరిస్తున్నట్టుగానే ఉంటుంది.

నిద్రను నిషేధించాలని నిర్ణయించుకున్నాను 
మరేం చేయాలి? 
ఆ కదిలి కరిగే కాలం 
నా కళ్లూ ఏకమై నామీదే
అవిశ్రాంత యుద్ధం ప్రకటించాక!
పగటి పూట ప్రాణం పోసుకున్న ఊహలకు ఊసులకు
రాత్రివేళ రంగుల రెక్కలు తొడుగుతుంటే...?
అందుకే నిద్రను నిషేధించాలని
నిర్ణయించుకున్నాను. 

నిద్రలో పుట్టి నిద్రలో పోతే 
నిద్రను నిషేధించాలని
అసలు అనుకునేవాణ్నే కాదు!
నిద్ర లేవగానే, నిద్రలో పుట్టిన కల
నా చూట్టూ కాబూలీ వాలాలా
మళ్లీ మళ్లీ తిరుగుతుంటే తట్టుకోలేకపోతున్నా
ఊహలకూ, ఊసులకూ
ఉరితాడుని ఎలాగూ పేనలేను
అందుకే నిద్రను నిషేధించాలని
గట్టిగా నిర్ణయించుకున్నాను!

చిన్న చిన్నగా చీకటి చిక్కబడుతుంది
గడియారం ముళ్లు సోమవారం
బడికి వెళ్లే పిల్లాడి కాళ్లలా....
అద్దంలో కనుపాప లోతుల్లోకి తొంగి చూస్తున్నా
కలల జన్మస్థానం కనబడుతుందేమోనని!
అలసిన కనురెప్పలు అతుక్కోవాలని చూస్తున్నాయి. 
నా కన్నులనే కప్పి కలకందామని!
చెంబుడు చన్నీళ్లతో వాటిని శిక్షించాను. 
నా మీద నేనే గెలుపొందాలని 
చేస్తున్న కురుక్షేత్రం.. ధర్మక్షేత్రమిది!

నేను గెలిస్తే, నా పగళ్లు స్వర్గధామాలౌతాయి!
ఈ స్వప్నాల సన్నాయి నొక్కులిక ఉండవు 
భూపాల రాగం పాడుతూ
కల నన్ను మేల్కొలపదు
నన్ను పగలంతా ఉడికించదూ, గేలి చేయలేదు!

అసలు కలల జన్మస్థానమేది?
కళ్లా? మనసా? మెదడా? అస్తిత్వమేనా?
ఈ జన్మస్థానాల అన్వేషణ
ఈ నేలపై పుట్టినందుకు నాలో పెరిగిందా?
ఆలోచనల్లో ఉన్న నన్ను ఏదో ఒక మాయ 
ఉన్నట్టుండి కనురెప్ప పాటు కమ్మేసింది!
అంతే!!
సమాధి మీద పూసిన గడ్డిపూవులా
స్వచ్ఛంగా మరో కల విచ్చుకుని, వెక్కిరించింది నన్ను!
గతంలోని గతితార్కికం 
అనవసరమనిపించింది నాకు!
గెలుపు ఓటముల ఆవలి ఒడ్డుకు 
పరుగులు తీశాయి ఆలోచనలు
అసలు కలకు కారణమేమిటో? 
కల నన్నెందుకు కలవరపెడుతుందో? 
ప్రతి చర్చనూ పక్కన పెట్టాను. 
పక్కమీదకి వొరిగి 
కలకు స్వాగతం పలికాను!
కళ్లకు నా కలల దుప్పటి కప్పుకుని!

పాతాళగంగను పైకి రప్పించే
అర్జునుడు కనబడక,
బోరునీళ్లు పాతాళంలోనే ఉండిపోయాయి!
కరవుతో పోరాడలేని అన్నదాతలు,
కరెంటుతీగలకు వేలాడుతున్నారు శవాలుగా!
మామిడి చెట్ల మీద పూత కనిపించక
తుమ్మ కొమ్మల మీదే కూర్చుని
కునుకు తీస్తున్నాయి కోకిలమ్మలు!
వానలు, పంటలకు లంకె ఏమిటో కూడా 
తెలియని కాలేజీ కుర్రకారు 
క్రికెట్‌ మైదానంలో దౌడు తీస్తున్నారు అటు, యిటూ!
గుళ్ల ముందు నుంచోవాల్సిన కొత్తజంటలు
కోర్టుల ముందు నుంచుంటున్నాయి
తెగదెంపులు చేసుకోడానికి!
ప్రజల దృష్టిని పక్కకు మళ్లించడానికి
నల్ల కుబేరుల జాబితా
వల్లె వేస్తున్నారు జాతీయ నాయకులు!
ఇన్ని దుర్భర, దుస్సహ దృశ్యాల మధ్య
ఇవేమీ పట్టనట్లు
తెల్ల లాల్చి, పైజామా తొడుక్కుని
గండు కోయిలల గురించీ
పండు వెన్నెలల గురించీ
కవిత్వం రాయడానికి 
నా మనస్సెందుకో ఒప్పుకోడం లేదు!