ఆటలాడెడు వయసున - అర్భకులను
ఆడుకోనీరు ఈనాటి - అమ్మ-నాన్న!
మూడు ఏండ్లైన నిండని - ముద్దుబిడ్ల
ఏల ఎల్‌కేజీలో తోసి - ఇండ్లనుంద్రొ!

బతుకుకోసము ఎప్పుడూ - బయట తిరుగు
తండ్రికైతేను తనవృత్తె - తలకు మించు
ముద్దు మాటల, ఆటల - ముదము కూర్చు
బాలకృష్ణులు, రాధలు - బడికిపోతె,
తల్లి టీవీని చూడొచ్చు - తన్మయముగ!

ఆటలాడేటి వయసులో - ఆటె సొగసు!
బాల్యమందలి అల్లరి - బలము కూర్చు
పిల్లలరుపులు, పరుగులు - పెంచు శక్తి!
బడిని బంధించి చదివించు - పాపమెద్దు!

శిశువు దశలోన రక్షణ - సేయదగును!
బాల్య దశలోని భాషణే - భాగ్యమగును!
తల్లిదండ్రులు, ఆ దశ - పిల్లవాండ్ర
చేర్చి అక్కున మురిపాలు - కూర్చ వలయు!

బడికి పంపాలి, చదువేమొ - వస్తదాడ!
చదువు వంటను బట్టించు - చర్యలింట
తల్లిదండ్రులు చేపట్ట - తగును ముందు!
‘మూడు - ఐదేండ్ల’ మధ్యది-ముఖ్యమౌను!

చిన్ననాటనె సంస్కారి - చేయవచ్చు,
మనము కన్నట్టి బిడ్డను - మనసుపెట్టి!
కేకు కోయుట, ఆర్పుట - కేండిలూది 
జన్మదినమును పండుగ - జరుప తగున?

ఆడుకోనిండు ఐదేండ్ల - ఈడుదాక,
అపుడు చదువుల తల్లికి - అప్పగించి
బాలవాక్కులు పల్కంగ - పలుక, వింటు
సంతసించండి తలిదండ్రి - సంతుజూచి!

బడికి పంపాలి క్రీడగా - బాలలను
శిక్షకారాదు చిననాడె - శిక్షణెపుడు!
చిన్నవాళ్లకు చదువును - చెప్పు గురుడు
తాను చిన్నగ మారుట - తగును ముందు!

ఆటపాటల బాలల - అలరజేసి
నేస్తమన్నట్టు జతకట్టి - నేర్పు మీర,
చిన్నవారికి చదువులు - చెప్పినపుడె
విష్ణుశర్మంత గురునికి - పేరు వచ్చు!

గురుకులాలని చెప్పుతూ - గొప్పపేళ్లు
పెట్టుకుంటున్న బడులలో పేదలరుగు!
ధనము కలిగిన వాళ్ళకే - దక్కు విద్య, 
వాసికంటెను ఉందాడ - వైభవమ్మె!

పుస్తకాల సంచి - బువ్వ, డబ్బానీళ్లు
సాక్సు, బూట్లు, టైలు - చాల కలవు!
ఇంటిముందుకొచ్చి - ఎక్కించుకొనిపోవు
వాహనాలు కలవు - వారి కౌర! 

బరువు సంచులు మోస్తారు - బాల్యమందె!
మెడలు, వీపులు, నడుములు - సడలిపోవ?
ఎంత చదివేరొ! ఈ మోత - కేమి ఫలమె,
పాపమనిపించు పసివారి - పాటు జూస్తె!

ఆడపిల్లలనందరినీ ఒక్క చోట చేర్చి...
కొమ్మ కొమ్మనూ రిల్లి...
రుబ్బురోల్లతో గిరగిరా తింపేసి
ఎగదోసిన చేతుల నిండా పగడాలు నింపేసి
రకరకాలైన ఆకుల పైన చేరి
అందమైన రూపాలను అరచేతుల్లో అచ్చేసే
గోరింట తోటే అమ్మాయిలందరికీ...
ఆ జన్మ చుట్టరికం!
ఆ గోరింట...
ఆటాడే పాపాయి చేతుల్లోనేనా
ఒళ్లంతా మందారాలను విరబూయిస్తుంది!
అల్లరి అమ్మాయి అర చేతుల్లో
పచ్చపచ్చని కోకతో ఠీవీగా కొలువుతీరి
ఆకలంటూ అమ్మ చేతి కమ్మని ముద్దలు
కడుపార తినే కానుకిస్తుంది!
ఆ గోరింటే...
తన వరుని తలపులతో
సిగ్గుపడిన నవ వధువు
బుగ్గల కెంపులు
ఆమె అరచేతుల్లోన
ఎర్రని గులాబీలుగా విరబూయిస్తుంది!
అదే గోరింట...
ఆషాఢ మాసాన...
విరహవేదనతో ఒళ్లంతా సెగలైనా
కొత్తజంట తపనలను
తన చెలిమితో చల్లబరిచి
ఎదలోని ఊసులను అరచేతుల్లో
గన్నేరుగా విరబూయిస్తుంది!
పండుగైనా... వేడుకైనా...
ముత్తైదువుల చేతులను
ముద్దుగా ముస్తాబు చేసే గోరింట
ఔషధ గుణాలనెన్నింటినో
తన నిండా నింపుకున్న పెరటి మొక్క!
ఆ గోరింటే...
కాలుష్యపు కోరల చిక్కి
చిక్కిపోతూ ముగ్గుబుట్టలను తలపించే తలకట్టులకు 
కొత్త రంగులనిచ్చి
ముఖానికి కొంగొత్త అందాలనిస్తుంది!
నాటి నుంచి నేటి వరకూ
మగువలందరి మనసు మెచ్చిన
ఏకైక నేస్తం ఈ గోరింటేనేమో...!
అది ఈనాడు 
కాస్త కొత్తరూపు దాల్చి
శంఖాకారపు పొట్లాలలో ఒద్దికగా ఒదిగి
తన వయ్యారి నడకలతో
ఆధునిక వంపు సొంపుల
నయగారాలెన్నో పోతున్నా...
ఏనాడూ లలనామణుల
అరచేతులనొదలని
సహజ సౌందర్య పట్టమహీషే....!

మనమిప్పుడు
అక్షరాలుగా విడిపోయాం,
భాషాభాగాలు మాత్రమే పదిలమై
భావాలు ఎదసంద్రంలో కల్లోలమౌతున్నాయి!

వ్యాకరణం కట్టుబాట్లు
మన మధ్య సంధిని కుదర్చడంలేదు,
విభక్తులను తారుమారుచేస్తూ
విగ్రహవాక్యాలను కూల్చేస్తున్నాయి!

తత్సమమై, తత్భవమై
ఉద్భవించే మనిషి
పద్యమై, గేయమై, కవితై
వరదలా కొట్టుకుపోవడం ఎంతసేపు!

యతిప్రాసలు చూసుకునేలోపు
గణవిభజన చేసిన మనిషిపద్యం
కన్నీటి రాగమెత్తుతుంది,
శృతిలయలు నేర్పిన ఛందస్సు
అదుపుతప్పి ఆవేదనలో మునిగింది!

గాలిలా ఎగరాల్సిన గొంతులు
దుఃఖజీరతో కూలబడుతున్నాయి,
నవరసాలు ఒలికించాల్సిన ప్రక్రియలు
ఒకే రసాన్ని బృందగానం చేస్తున్నాయి!

శబ్దలేవీ సరైన అర్థాలివ్వనప్పుడు
ఎన్ని అలంకారాలు ఒడిసి పట్టుకున్నా
ప్రకృతిలోంచి వికృతాలంకారమే పుట్టి
గుండెపదం ఘొల్లుమంటుంది!

రాసిన వాటిని తప్పులుగా తలచి,
ఖాళీ కాగితాలను కళ్ళతో తిరగెయ్యాలి,
కాలమే కలమై స్వీయచరిత్రను రాసి
భవితను హెచ్చరిస్తుంది!

విజయ గ్రంథాలను గుట్టలుగా పేర్చినా
కఠిన హృదయాలను రంజింపజేయలేము,
కాలం కత్తి పట్టినప్పుడు
మనిషి కొత్త కావ్యంతో ఎదుర్కోక తప్పదు!

ఒకసారి
వేకువఝాము విచ్చుకున్నపుడు
ఒక మెత్తని పాట
నెమలీకలా తాకింది
నేనా వానలో
అమాంతం తడిసిపోయాను
పాత దుఃఖాలను
చరణాలలో కరిగిస్తూ
నన్ను నేను బ్రతికించుకోవచ్చునని
అప్పుడే తెలుసుకున్నాను
ఆనక పనుల కుంపట్లో
కాగుతూ నేను 
గాలిపల్లకి మోసుకొచ్చిన
చల్లని గీతాన్ని తాగి
తేలికపడ్డాను
పాట ఊపిరిలో 
లోపలికంటా ఇంకి
నా మనసును
లోతుగా స్పృశించింది
అంతలోనే గీతం
పల్లవి అందెలతో
మళ్లీ ఘల్లున మోగింది
నరనరాలలోకి ప్రవహించే
ఆ స్వరాల నదిలోని గలగలలను
శ్రద్ధగా చెవినొగ్గి విన్నాను
మృదువైన పాట
అంతే మృదువుగా
అర్ధమవడం మొదలుపెట్టింది
ఒంటరి ఏకాంతంలోని ఖాళీలను
రాగాలతో పూరించుకుంటుంటే
అణువణువులో
తెలియని పరిమళమేదో పూసింది
ఎప్పటినుండో
ఒత్తిళ్లతో మసిబారిన మనసు చిమ్నీ
ఒక్కసారిగా తళతళా మెరిసింది
సెలయేటి అలలాంటి
సున్నితమైన పాట
చిన్న చేపపిల్లలా నన్నెత్తుకుని
సముద్రాన్ని చేసింది
ఉన్నట్టుండి నాలో
ఏవో అనుభూతి పుటలు
తిరగేయడం మొదలైంది
కనురెప్పలపై
రంగురంగుల క్షణాలు
పక్షుల్లా వాలాయి
నన్ను కదిలించిన
వెన్నెల దృశ్యాలేవో
తీగలుగా సాగి
స్వర్గతీరాలదాకా నడిపించాయి
పాట శిఖరాగ్రాన్ని తాకగానే
అణువై ముడుచుకున్న నేను
అనంత ఆకాశానయ్యాను
సీతాకోకలాంటి ఆ గీతం
మరింత అందంగా
పురి విప్పింది కొన్ని ఘడియలలా
నన్ను దోచుకోగానే
నేను అచ్చంగా
పాత నాలాగే అగుపించే
ప్రక్షాళన జరిగింది
అయినా పాట ఎవరికైనా
లాలించే అమ్మే తెలుసా
నేనైనా పాటైనా
అక్షరాల కొమ్మలకు మొగ్గతొడిగే
తోబుట్టువులమే కదా

నిరంతరం మోగుతూండే ఫోను
ఇందరు నాకున్నారని, ఇందరికి నేను కావాలని
గర్వంగా నాకు వినిపించి, కలిపించే ఫోను
ప్రాముఖ్య రాగ ప్రస్తారాన్ని బహురీతుల పలికించే ఫోను
‘‘నా’’ చిరునామాకి ఘనధామంగా నిలుస్తున్న ఫోను
అన్ని చోట్లా నా గుర్తింపులకి అంకెల్ని అరువిచ్చే ఫోను
ప్రత్యూష వేళ గీతాసందేశాలను వినిపించే ఫోను
వేల మైళ్ల దూరాలను వేలెడు ఎడంలోకి తెచ్చే ఫోను
వేల వేల హృదయ శకలాలను ఒక్కటిగా అతికే ఫోను
దిగులుగా చెవికి వేలాడే ఎద కమలాన్ని విప్పార్చే ఫోను
ఒంటరి జీవితాలకి తోడూ వెలుతురూ అయిన ఫోను
గతాన్ని ఫొటోలతో బంధించి,
మనసుని ఆత్రేయ గీతాల్లోకి కుదించి
మనిషి తీర్చలేని ఎన్నో మానసిక అవసరాలను తీర్చే ఫోను
మూగబోయింది...
ఉలుకూ పలుకూ లేకుండా మూలపడింది...
బతుకు పాతబడిందనే దానికి సూచనగా
మనిషిని మూలబడ్డాననే మాటకు గుర్తుగా...
ఎన్నో వేల లక్షల మాటలు వినిపించిన ఫోను
ఆ ఒక్క మాటను చెప్పలేక మూగబోయింది....
.............................
మాటామంతీ లేని బతుకు
ఫేస్‌బుక్కులో తెరపేజీ లాటిది
ఫేసే ఉంటుంది, మనసూ మాటా కాదు
మాట అవసరం తీరిందంటే అర్థం,
మనిషి అవసరం తీరిందని కాదు...
బతుకు అవసరమే తీరిందని...
‘‘మీ ఫోన్‌ నంబర్‌ ఇవ్వరా? మాట్లాడాలని’’
ఉన్నట్లుండి ఫేస్‌బుక్‌లోనే వచ్చే ఓ మెసేజి
మళ్లీ గుండెకు కొత్త ఊపిరి అందిస్తుంది
బతుకును, మనుషుల మధ్యకు మారుస్తుంది..
అంతర్జాలంలోంచి మనిషిని అంతరంగ ప్రపంచంలోకి
స్వరం ఆసరాగా సున్నితంగా నడిపిస్తుంది...
మనిషికి వరం, ఓ స్వరం! మనదనిపించే స్వరం!!
ఆత్మీయంగా, ఆప్యాయంగా పలకరించే స్వరం...
పరికరాలు మారితేనేం, పలకరింపుంటే చాలు
శేషించిన బతుకులకు అదే పదివేలు....

విషాదం పిండిన ఒక జీవం సందర్భంలోంచి
ఆమె గొంతు ఆత్మగా మాట్లాడుతోంది!
జీరబోయిన కంఠ స్వరంతో అంతర్వేదన దుఃఖంలా తన్నుకొస్తుంటే,
నిన్నూ నన్నూ కలిపే అజ్ఞాత బంధమేదో
లోలోపట గుక్కపట్టి ఏడుస్తోంది!
ఆమె చిట్టిపాపాయి కాదు లాలించడానికి జోలపాడటానికి!
పశువుల మేతకెళ్లి శవమై బూడిదగా మారిపోయింది 
చుట్టూ మనుషులున్న నవ నాగరిక సమాజంలో
అత్యాచారానికి గురైన ఆమె జీవచ్చవం
చితి మంటల్లో దేహంగా దగ్ధమైంది
నిజం నింగికి తెలుసు దేవుడికి తెలుసు అంటే లాభం లేదు
నిజాల్ని నిర్భయంగా నొక్కిచెప్పే మానవీయ గొంతులు కావాలి
సమాధులెప్పుడూ అబద్ధం చెప్పవు నిజాల్నే చెబుతాయి
రాక్షసత్వం పైశాచికంగా మారితే  పడిన మూగ సంఘర్షణంతా
మూసుకుపోయిన చట్టంకళ్లకే తెలియాలి 
పేగుబంధాన్ని దూరం చేసుకున్న ఆ కన్నతల్లి కడుపుకోతకి
సాక్ష్యంగా ఎవరు నిలబడతారు?
కాలం తలవొంచి న్యాయస్థానం గుండెచప్పుళ్లని 
గ్రంథస్థం చెయ్యలేం కదా
రేపో మాపో వ్యవస్థ కొత్త చరిత్రని తిరగేస్తుంది
శవ రాజకీయం చేస్తున్న సందర్భాల్ని నిలదియ్యాలిప్పుడు
ఎందుకంటే
గురజాడ చెప్పినట్టు- 
దేశమంటే మట్టి కాదు
ఆత్మఘోషతో బద్ధలయ్యే మనుషులే..!!

ఆత్మబంధువొకరు తోడుంటే
అవనిపై నీకింక బెంగలేదు
ఆత్మబంధువెవరో 
తరచి చూడు
మంచి మాçలెపుడు.. చెవినపెట్టు!

ఆపదొచ్చినపుడు 
ఆత్మబంధువు తెలుసు
అట్టివానినెపుడు వీడబోకు
ఆత్మబంధువే 
మనకు తోడు నీడ
మంచి మాటలెపుడు... చెవినపెట్టు!

ఆత్మబంధువుంటె 
ఆనందమే ఎపుడు
కలిమిలేముల తేడ ఉండదపుడు
కష్టసుఖములందు 
నీతో కలిసి ఉండు
మంచిమాటలెపుడు.. చెవినపెట్టు!

దారిపొడుగునా అక్షరాల్ని
విత్తుకుంటూ పోతున్నాను
గడపకీ గడపకీ మధ్య
గుండెకీ గుండెకీ మధ్య
ఖాళీ కనపడిన చోటల్లా
అక్షరాల్ని నాటుతున్నాను
ప్రతి మనసు తలుపునూ తట్టి
గుండె గుమ్మంలో పడేలా
కొన్ని అక్షరాల్ని విసిరేసి
నవ్వుతూ నిష్క్రమిస్తున్నాను
అక్షరాల గుర్రాన్నెక్కి
అరణ్యాల్ని దాటుతున్నాను
అక్షరాలకు రెక్కలతికించి
సముద్రాల్ని అధిరోహిస్తున్నాను
అక్షరాల తాళ్లను విసిరి
పర్వత శిఖరాల్ని ముద్దాడుతున్నాను
మనసు మూలల్లోకి అక్షరాల్ని పంపించి
లోకం చూడని లోతుల్ని ఆవిష్కరిస్తున్నాను
మతాలు కులాలు దాటి ప్రవహిస్తున్నాను
నేలంతా గాలిలా విస్తరిస్తున్నాను
వేల మైళ్ళ వేగంతో ఒక కాంతి కిరణాన్నై
భూగోళాన్ని చిటికెలో చుట్టేస్తున్నాను
శూన్యాన్నై విశ్వమంతా వ్యాపిస్తున్నాను
ఎన్ని సార్లు నరకబడ్డా
మళ్లీ మళ్లీ పునరుజ్జీవనం
పొందే అరటిపాదులా
ఎంతలా తొక్కిపెడితే
అంత విసురుతో పైకి లేస్తున్నాను
కెరటాల్ని మించిన స్పూర్తితో
ఉరకలెత్తుతున్నాను
భూమధ్యరేఖ మీద నిలబడి
ఉత్తర దక్షిణ ధృవాల్ని అక్షరాలతో
పెనవేస్తున్నాను
కత్తులూ కుయుక్తులూ విఫలమైన చోట
కొన్ని అక్షరాల్ని చల్లి
శాంతిపూలు పూయిస్తున్నాను
అక్షరాల పల్లకిలో నేనే రాజునై
నేనే బోయీనై విహరిస్తున్నాను
ఎల్లలులేని నా దారిలో
ఎండమావులపై అక్షరధారల్ని వర్షించి
జీవనోత్సాహం నింపుతున్నాను
లిపి పుట్టుక నుండీ ఇప్పటివరకూ
పుట్టిన ప్రతి అక్షరాన్నీ గుండెల్లో పొదువుకుని
మానవతా మహా కావ్యాన్ని రాస్తున్నాను
గుండెను తడిమే వాక్యాల్ని నిర్మించి
పుటలుగా పేరుస్తున్నాను
విశ్వమానవుడికి ప్రేమతో
నా మహా కావ్యాన్ని అంకితమివ్వనున్నాను
నాలుగు వాక్యాల్ని చల్లి
నాలో మానవతా దీపాల్ని వెలిగించిన
ప్రతి కవికీ వినమ్రతతో నమస్కరిస్తున్నాను!

అర్ధరాత్రి దాటిందంటే
వాడి కర్తవ్యం మొదలైనట్టే..
పచ్చి నిద్రలోంచి బతుకును కలవరిస్తూ వాడు లేస్తాడు..
ఉదయించే సూర్యుడి కంటే ముందే..
మత్తు మొహాల్ని అక్షరాల నీటి చుక్కలతో కడిగేందుకు..
నిన్నటి చరిత్రతో
వార్చిన వంటకాన్ని పంచేందుకు..
రాత్రంతా అక్షర శ్రామికులు గుచ్చిన..
వార్తల మాలలను మోసుకొని..
పాదాలకు చక్రాలను అతికించుకొని పరుగులు తీస్తాడు..
లోకం నిద్ర లేవక ముందే ముగ్గులో ముద్దబంతిలా పాదముద్ర వేసుకొని..
ప్రతి ఇంటి ముందు
అక్షర గుచ్ఛాన్ని గుచ్చి పోతాడు..
వణికించే చలి అయినా,
భోరున కురిసే వానే అయినా..
వాడి బాధ్యతకు అడ్డు కానే కావు..
కర్తవ్య దీక్షలో పురస్కారం
ఇవ్వాలంటే వాడే ముందు వరసలో
ఉంటాడు.. నెలకోసారి పున్నమి
చంద్రుడు కనబడ్డట్టు.. పేపర్‌ బిల్‌
కోసమే వస్తాడు.. ఈలోగా
మలయమారుతంలా వచ్చిపోతాడే
తప్ప కంటికి కనబడడు.. 
వాడు శ్రమజీవి..
శ్రమకు తగ్గ ఫలం లేని అల్పజీవి.
వాడు బతుకులో వెలుగులేని
వేకువ సూర్యుడు..