కవితలు

పసిజాడ

నిశిరేయి నిద్దుర గాయపడ్డప్పుడు పసితలపు సలుపు కోతపెడుతుంది అదృశ్యమైన అల్లరి జాడ గుర్తొచ్చి దేహం చిగురుటాకై వణుకుతుంది

పసిజాడ

నిశిరేయి నిద్దుర గాయపడ్డప్పుడు పసితలపు సలుపు కోతపెడుతుంది అదృశ్యమైన అల్లరి జాడ గుర్తొచ్చి దేహం చిగురుటాకై వణుకుతుంది పటమైన పసితనం ఎదుట జ్ఞాపకాలన్నీ పోగు చేసుకుని కుములుతుంది కలడో, లేడో తెలియని గారాల కూనకై వెతికిన దారుల్లో పదేపదే వెతుకుతూ తనే తప్పిపోతుంది ఏ దిక్కున పసిపలుకులు విన్నా పున్నమి మొలకల తళుకులు కన్నా మంచు నీడై పారాడుతుంది గలగల ప్రవహిస్తోన్న రూపాల్లో కనుమరుగైన రూపం కానరాక ఆకు రాలిన అడవై చెమరుస్తుంది. ఫొటోకు మాల... అన్న నాలుగు పొడి మాటలకు ఒక పలుచటి నమ్మకం గాలిలో దీపమై రెపరెపలాడుతుంది ఏ గోరువెచ్చని సమయానో కలల రంగులపై వాలే పసి మొలక పాలపిట్టై వాలుతాడని గోధూళి వేళను గోరింట నవ్వై వెలిగిస్తాడని ఒక శ్వాస... ఎదురు చూస్తూనే ఉంది గుమ్మమై

నా హృదయం

ఏమీలేదనుకుంటే... దానికన్నా పనికి మాలింది లేదు రూపం లేదు.. భాషా రాదు నడవడం తెలియదు... నవ్వీ ఎరుగదు

నా హృదయం

ఏమీలేదనుకుంటే... దానికన్నా పనికి మాలింది లేదు రూపం లేదు.. భాషా రాదు నడవడం తెలియదు... నవ్వీ ఎరుగదు కష్టాలు తీర్చదు... కరచాలనానికీ అందదు కానీ అక్కడ నువ్వున్నావనుకుంటే... అది సహస్ర దళాల సువర్ణ పద్మం నిన్ను మోస్తోందనుకుంటే... వేయి పడగల శేషుని రూపం నువు విహరిస్తున్నావనుకుంటే... అదే... క్షీరసాగర తరంగం మహోత్తుంగ హిమశైల శిఖరం ఒక్కసారైనా నేను కంటితో చూడనిదీ... నన్ను నిలువునా కోసినా ఎవరికీ చిక్కనిదీ నా దగ్గరున్నందుకు.. కేవలం నాదైనందుకు... దానికెంతటి భాగ్యం దక్కిందీ! ఏ స్థితి నుంచి ఏ స్థితికి ఎదిగిందీ! లేనిపోని ఊహలతో... ఇంతటి వైభోగాన్ని నేను దానికి అంటగట్టానా! చెప్పినట్లు విని... భరించలేనంత ఆనందాన్ని అది నాకు కట్టబెట్టిందా!

తిలకం

అమ్మా... నీ ఓనమాల ఉగ్గుపాలతో ఊపిరి పోసుకున్న వాళ్లం. నీ పదాల గోరుముద్దలతో వాక్యాలుగా ఎదిగిన వాళ్లం.

తిలకం

అమ్మా... నీ ఓనమాల ఉగ్గుపాలతో ఊపిరి పోసుకున్న వాళ్లం. నీ పదాల గోరుముద్దలతో వాక్యాలుగా ఎదిగిన వాళ్లం. ఆమని కోయిలలు పద్యాల సుమాలతో నిన్ను అభిషేకిస్తుంటే ఎగిరి గంతులు వేసిన వాళ్లం. నీ తలుపు ముంగిట సుతారంగా వాలిన కావ్యపక్షులు వచన కవితాహారాలతో నిన్ను అలంకరిస్తుంటే కేరింతలు కొట్టిన వాళ్లం. మోదుగ- గోగు తంగేడు- తుమ్మ పూల కలాల కరచాలనంతో ఏ తల్లినైనా కన్నతల్లిగా గౌరవించే వాళ్లం. కానీ, నీ పదాలు పెదాలు దాటితే చాలు రూపాయి గింజలు మేసే నల్లపక్షి అపరాధ రుసుం గోళ్లతో గాయాల గేయాల్ని రాస్తోంది. అందుకే... లేత శరీరాలకు కవచాలై జాతి డేగలు కౌగిళ్లు పరచాలి. ఆ రెక్కల పందిరి కింద మా పసితనం మొగ్గలు తొడగాలి. అలకలు లేని ఆటల్లో... పంతాలు లేని పాటల్లో... వెలుగు రేకులై పల్లవించాలి నీ నుదుటి తిలకంలా...

నిరసన గేయం

ఉలుకూ లేదు పలుకూ లేదు ఒక మౌనాన్ని ముందేసుకుని ఆకాశం మునుపటిలా ఉంది జాడలేని మేఘాల వైపు చూస్తూ జాలిగా భూమి వైపు చూస్తోంది

నిరసన గేయం

ఉలుకూ లేదు పలుకూ లేదు ఒక మౌనాన్ని ముందేసుకుని ఆకాశం మునుపటిలా ఉంది జాడలేని మేఘాల వైపు చూస్తూ జాలిగా భూమి వైపు చూస్తోంది ఎదురు చూసిన కళ్లు ఎరుపెక్కాయి యేరువాకకు వెళ్లిన కాళ్లు చతికిలపడ్డాయి పడిలేస్తూ పచార్లు చేస్తూ అప్పుల కేకలు చెవుల్లో మారుమోగుతూ నమ్మినమట్టి మరణశాసనం లిఖిస్తూ కుదేలై కూర్చున్నచోటే ఒరిగిపోతూ నిస్సహాయుడై కదిలిపోతూ ఒంటరి యుద్ధంలో ఓడిపోతూ కాలగర్భంలో కర్షకుడు కలిసిపోతుంటాడు చినుకులు చిరుఆశల్ని మోసుకొస్తూ రావాలి పచ్చని పైరులతో పల్లెలు పగలబడి నవ్వాలి ఊరూ.. యేరూ.. ఉషస్సై మెరవాలి నదులూ, నాగళ్లూ మా ఇలవేల్పై ఉండిపోవాలి ఉరితాళ్లు కాస్త మా గోవులకు మూకుతాళ్లుగా మారాలి చరిత్రలేని శ్రమజీవికి నవచరిత్రని లిఖించాలి

ఏటిగట్టున

ఏటిగట్టున కూర్చున్నాను కోటి ఊసులు వింటూ ఈ ఏరు నా కన్నతల్లి మమతానురాగాల పాలవెల్లి

ఏటిగట్టున కూర్చున్నాను
కోటి ఊసులు వింటూ
ఈ ఏరు నా కన్నతల్లి
మమతానురాగాల పాలవెల్లి
ఊయలూగే శైశవంలో
ఉలిక్కిపడి గుక్కపడితే
చేలో ఉన్న తల్లి చెంగున చెంతకు
చేరేలోగా
గలగలల లల్లాయి పాడి సుఖనిద్రపుచ్చింది
జోల కాదది విమల గాంధర్వడోల
మాతృహృదయానంద పారవశ్య హేల
ఉరకలేసే బాల్యంలో
కుప్పించి దూకి కాళ్లుతాటిస్తే
ఉప్పొంగిన ప్రేమై ఉవ్వెత్తున పైకి లేచి
అలల చేతులతో ఆశీర్వదించింది.
ఈ యేటి నీళ్లలో చేపలై మునకలేసి
సంబరపడిపోయారు సూరీడూ, చంద్రుడూ
అరకదున్నే ప్రాయంలో
మెరికనై వొళ్లువంచి
తూములు కట్టి తనువును తోడేస్తే
స్తన్యమిచ్చిన తల్లై సస్యాన్ని సజీవం
చేసింది
పిండారబోసిన వెన్నెల్లో నిండార మెరిసిన ఏటి తరగలు
మట్టిమనుషుల వెట్టిబతుకుల్లో వెలిగించిన మతాబా దివ్వెలు
రెక్కలొచ్చి నే రేవుదాటుతూంటే
అక్కరగా ఆవలిగట్టు చేర్చి బుంగమూతి పెట్టింది
సుళ్లు తిరిగే దుఃఖాన్ని స్తబ్ధతలో దాచిపెట్టి సాగనంపింది
నాగరికత నేర్పిన ఏరు
నేడు నిరాదరణకు గురైన తల్లిలా నిర్వేదంగా ఉంది
ధన మదాంధులైన మానవాధములు
కొందరు
దురాక్రమణ చేసి దోచుకుంటూంటే
బొమికల ఇసుక రేణువులు మిగుల్చుకొని బిక్కుబిక్కుమంటోంది
జీవవైవిధ్యం జాతర చేసిన చోట
శూన్య నైరాశ్యం తాండవిస్తూంటే
అశ్రుపూరిత నయనాలతో
ఎండిపోయిన ఏటి గుండెను తడిమాను
మూగబోయిన ఇసుకరేణువుల్లో మెల్లగా ఏదో ప్రతిస్పందన!
ఏదో సంచలనం!

ఏటిగట్టున

ఏటిగట్టున కూర్చున్నాను కోటి ఊసులు వింటూ ఈ ఏరు నా కన్నతల్లి మమతానురాగాల పాలవెల్లి ఊయలూగే శైశవంలో ఉలిక్కిపడి గుక్కపడితే చేలో ఉన్న తల్లి చెంగున చెంతకు చేరేలోగా గలగలల లల్లాయి పాడి సుఖనిద్రపుచ్చింది జోల కాదది విమల గాంధర్వడోల మాతృహృదయానంద పారవశ్య హేల ఉరకలేసే బాల్యంలో కుప్పించి దూకి కాళ్లుతాటిస్తే ఉప్పొంగిన ప్రేమై ఉవ్వెత్తున పైకి లేచి అలల చేతులతో ఆశీర్వదించింది. ఈ యేటి నీళ్లలో చేపలై మునకలేసి సంబరపడిపోయారు సూరీడూ, చంద్రుడూ అరకదున్నే ప్రాయంలో మెరికనై వొళ్లువంచి తూములు కట్టి తనువును తోడేస్తే స్తన్యమిచ్చిన తల్లై సస్యాన్ని సజీవం చేసింది పిండారబోసిన వెన్నెల్లో నిండార మెరిసిన ఏటి తరగలు మట్టిమనుషుల వెట్టిబతుకుల్లో వెలిగించిన మతాబా దివ్వెలు రెక్కలొచ్చి నే రేవుదాటుతూంటే అక్కరగా ఆవలిగట్టు చేర్చి బుంగమూతి పెట్టింది సుళ్లు తిరిగే దుఃఖాన్ని స్తబ్ధతలో దాచిపెట్టి సాగనంపింది నాగరికత నేర్పిన ఏరు నేడు నిరాదరణకు గురైన తల్లిలా నిర్వేదంగా ఉంది ధన మదాంధులైన మానవాధములు కొందరు దురాక్రమణ చేసి దోచుకుంటూంటే బొమికల ఇసుక రేణువులు మిగుల్చుకొని బిక్కుబిక్కుమంటోంది జీవవైవిధ్యం జాతర చేసిన చోట శూన్య నైరాశ్యం తాండవిస్తూంటే అశ్రుపూరిత నయనాలతో ఎండిపోయిన ఏటి గుండెను తడిమాను మూగబోయిన ఇసుకరేణువుల్లో మెల్లగా ఏదో ప్రతిస్పందన! ఏదో సంచలనం!

అక్షర సమృద్ధి

తెల్లకాగితం ఎదురుచూస్తున్నది తనపైన అక్షరాలు పంక్తులు పంక్తులుగా ప్రవహించేదెప్పుడా అని,

అక్షర సమృద్ధి

తెల్లకాగితం ఎదురుచూస్తున్నది తనపైన అక్షరాలు పంక్తులు పంక్తులుగా ప్రవహించేదెప్పుడా అని, బోసిగా ఉండటం కాగితానికి నచ్చదు. అలాంటప్పుడు దానికి ఎడారిలో వున్నట్టుగా వుంటుంది. తన నిండా అక్షరాలు నిలబడ్డప్పుడు తాను పచ్చని మొక్కల మధ్య ఉన్న అనుభూతి కలుగుతుంది. ఆ అనుభూతి పరిణతమవుతున్న దశలో దానికి కలుపు మొక్కల్లాంటి అక్షరాలు ఎదురవుతాయి. కలుపు మొక్కలను పెరికివేస్తూ సాగిపోతే కాగితం నిండా అక్షర సమృద్ధి హరిత హరితంగా రూపొందుతుంది. తనకు అక్షర స్పర్శలేని ఆదిమ దశను స్మరించుకుని అక్షర ప్రపూర్ణంగా ఉన్న వర్తమాన దశను చూసుకుంటూ కాగితం పొందే సంతృప్తి తులలేనిది.

జనని జన్మభూమి

ఒక నిర్భావనాయుత సందర్భం వేదనాభరిత క్షణంలో నేనేమన్నానంటే ‘రాను ఇక్కడే ఉంటాను’

ఒక నిర్భావనాయుత సందర్భం
వేదనాభరిత క్షణంలో
నేనేమన్నానంటే ‘రాను ఇక్కడే ఉంటాను’
వాళ్లు వెళ్లిపోయారు డాలర్‌ ప్రపంచంలోకి
మెరుపు కలలతో ల్యాప్‌టాప్‌ని వెంటబెట్టుకొని
నా కడుపుతీపి ప్రవాసం వెళ్లమని చెప్తుంది
నన్ను కన్న మాతృభూమి తనను విడిచి వెళ్లొద్దని చెప్తుంది
అక్కడికెళ్తే ఊరు గుర్తొస్తుంది
ఇక్కడుంటే పిల్లలు గుర్తొస్తారు
బంధాల మధ్య సతమతమౌతూ నేను
పిల్లలంటారు,
ఇండియా మీద దిగులు పెట్టుకోకు అమ్మా!
కారు మీద, ఇంటి మీద జండా పెట్టుకుందాం
ఇండియా ఎంబసీ కెళ్లి ఇండిపెండెన్స్‌ డే
జరుపుకుందాం, జాతీయగీతం పాడుకుందాం,
అని పిల్లలంటారు!
ఇండియా అంటే జండా మాత్రమేనా?
ఇండియా అంటే జాతీయగీతం మాత్రమేనా?
ఇండియా అంటే ఇంకా చాలా ఉంది
ఇండియా అంటే అన్ని మతాల, భాషల
సంస్కృతుల సమ్మేళనం.
ఇండియా అంటేనే కలిసి బతకడం.
ఇది అచ్చంగా నా ఇండియా. నా సొంతం.
ఈ పలకరింపు, ఈ ఆప్యాయత మరో దేశం నేలమీద దొరుకుతుందా?
పేదరికం కానరాని సంపన్న దేశం అది
కార్లు తప్ప మనిషి జాడ లేని రోడ్లవి
పండగ సందడి తెలియని అపరచిత లోకం అది
ఫీలింగ్‌ ఇవ్వని విలాస జీవనం అది
ఓ వేకువ పొద్దు,
పిల్లలకు ఫిల్టర్‌ కాఫీ ఇస్తూ,
నేనన్నాను ‘వద్దులే, నాకిక్కడే బాగుంది’.