ఓయ్‌ బంగారం... గడియారానికి నా మీద కొంచెం కూడా ప్రేమ లేదు. ఒక్కో క్షణం ఒక్కో యుగంలా గడుస్తోంది.  ఏడాది తర్వాత నిన్ను చూస్తున్నా నన్న ఆనందమే నన్ను ఓ చోట నిలబడనివ్వడం లేదు. నీతో ఏం మాట్లాడాలి, ఎలా మాట్లాడాలని చిన్న పిల్లాడిలా ఒకటికి పదిసార్లు వల్లె వేసుకుంటున్నా.

నువ్వు కళ్లు తెరవక ముందే, నీ పుట్టుకను తెలిపే సంకేతాలను అర్థం చేసుకుని నీ మైకంలో పడిపోయాను! చాలా ఆతృతగా చూడగా చూడగా నువ్వొచ్చావు. నీలో ఎన్ని రంగులో. నిన్ను ఎక్కడ తాకినా నునుపే! అలా ఎలా?!

పుట్టిన ఏడాదిలోనే ఎన్నెన్నో మధురానుభూతులు మిగిల్చావు నువ్వు. నా గుండెలపై ఎక్కి ఆడుతూ చంటిబిడ్డల పెంపకంలోని మాధుర్యాన్ని రుచి చూపావు. అంతర్జాలంలో నా పనేదో నేను చేసుకుంటుంటేే ఒడిలో కూర్చుని నీ చిట్టి చేతులతో కీ బోర్డుని అలల మాదిరి కదిలిస్తుంటే ముచ్చటేసి అలాగే చూస్తుండిపోయేవాణ్ని.

ఇలా రాస్తున్నందుకు మీకు చాలా ఆశ్చర్యంగానే ఉండవచ్చు. ఎందుకంటే, ఈ మధ్యనే ‘తెలుగు వెలుగు’లో ప్రచురితమైన ‘ఒకరికొకరు’ కథ చదివాక స్పందించలేకుండా ఉండలేకపోయాను. అందులోని ప్రతీ అక్షరంలో మన జీవితాలు ప్రతిబింబిస్తున్నాయి కాబట్టి.

జనులారా...! నా మీద మీకున్న వాత్సల్యానికి ఎలా కృతజ్ఞతలు చెప్పుకోనూ! నన్ను ప్రేమగా మీలోకి ఆహ్వానించి, ఏళ్లకేళ్లు పెంచి ‘వృద్ధి’లోకి తీసుకొస్తున్న మీకు ఎలా నీరాజనాలు పలకనూ! నా మీద మీకున్న అనురాగం చూస్తే నాకెంత సంబరంగా ఉంటుందో తెలుసా!

అలా ఎలా ఉండగలుగుతున్నావు నువ్వు? అన్నీ చేసి ఏమి ఎరగని దానికిమల్లే. తూర్పు మబ్బుతునక వెనుక దాక్కున్న సముద్రపు గాలికి తియ్యదనం అద్దినట్టున్నావే! మిణుకుమనే చుక్కల కొసన చమక్కున మెరిసి మాయమవుతూ ఇంపుగా కనబడే కణంలో కాంతి నింపినట్టున్నావే!

నా గుండెలోని బాధ చెప్పుకోవడానికి మీరిప్పుడు మా మధ్యలేరు. నాకు పెళ్లయ్యి అత్తవారింటికి వెళ్తున్నప్పుడు కూడా మీరు నాతో లేరు. నాన్న ఉండి ఉంటే నేను పుట్టింటిని వదలిపెట్టిపోతున్నప్పుడు ఎంత కుమిలిపోయేవారో కదా!

కామా, ఫుల్‌స్టాపులు లేని నువ్వు రాసిన వర్ణనాతీతమైన ఆషాఢ ఆవేదనా పత్రం, ‘వ్రేటువడ్డ యురగాంగనయుం బోలె’ వచ్చి, ‘మొదట మీరెందుకు ఉత్తరం రాయలేద’ని ప్రశ్నించి, ప్రేమాశ్రువులు కురిపిస్తూ, చిందులు తొక్కింది. నా హృదయాంతరాళాల్లో

మీ స్నేహం నాకు నిస్వార్థం నేర్పింది! స్నేహమంటే ఆదర్శాలనూ పంచుకోవడమని చెప్పింది. మీ జ్ఞాపకాలతో పాటు మిమ్మల్ని పరిచయం చేసిన వరంగల్లునూ మర్చిపోలేను...