ప్రియమైన అనూ, ఇక్కడ మేం క్షేమం. మీరు క్షేమమని భావిస్తాను. ఈమధ్య నా మనుమడు, మనుమరాలు నా తలపులలో ఒకటే తిరుగుతున్నారు. 

గౌరవనీయులైన తెలుగు ఉపాధ్యాయిని ధనలక్ష్మి గారికి, మీరు మమ్మల్ని ఎవరికి తోచిన విధంగా వాళ్లను మిత్రులకుగాని, అమ్మనాన్నలు, లేదా అమ్మమ్మ తాతయ్యలకు లేఖలు రాయమన్నారు కదా! నేను మాత్రం మీకే రాస్తున్నా.

ప్రియమైన తమ్ముడికి... అక్కయ్య ఆశీర్వదిస్తూ రాస్తున్న  ఉత్తరం.. ఇది అందగానే నువ్వు చాలా ఆశ్చర్యపోతావని నాకు తెలుసు. పదిహేను సంవత్సరాల తర్వాత ఉత్తరం రాస్తుంటే నాకే విచిత్రంగా ఉంది. ఫోన్లు వచ్చాక... ఉత్తరాలు రాసుకోవడం ఎప్పుడో మర్చిపోయాం.

ఓయ్‌ సరస్వతీ, మన పెళ్లయ్యి ఇన్నేళ్లయింది... నేనేనాడూ నీ మనసు నొప్పించి ఎరగను. నాకెలాంటి చెడలవాట్లూ లేవు. మరీ అంత అలుసు పనికిరాదు.... మీ ఆవిడ నిన్ను ఓ ఆట ఆడిస్తోందని శ్రేయోభిలాషులు హితవు చెప్పినా నేను పట్టించుకోలేదు. పడ్డవాడు ఎప్పుడూ చెడ్డవాడు కాడని నమ్మి నీ ఆగడాలు భరిస్తూ ఉండటమే నా అపరాధం.

ప్రియమైన దివ్యా! చాలా రోజులైంది కదూ నీకు ఉత్తరం రాసి? ఎందుకే అంతకోపం? అమ్మో! ఏంటే ఆ చూపు! ఆనాడు కౌశికుడు చూసినట్లు! పాపం! ఎలా ఒణికిపోతుందో చూడవే నా ఉత్తరం కొంగలా! ఉత్తరం అందింది కదా? ఇక శాంతించినట్లేనా?

ప్రియమైన మీకు, అప్పుడెప్పుడో కొన్ని దశాబ్దాల మునుపు, మొదటిసారి ఎడబాటు కలిగినప్పుడు నా ప్రేమనంతా భావుకతలో ముంచి మరీ మీకు లేఖ రాశాను. అది చదివి మీరెంత మురిసిపోయారో చెప్పినప్పుడు, ఆ వెన్నెల్లో నా ఆనందం వర్ణనాతీతమే అయ్యింది.

అమ్మా! నవమాసాలు మోసి కని పెంచావు కదమ్మా. ‘అమ్మా’ అని పిలిస్తే వినపడనంత దూరం ఎందుకమ్మా వెళ్లి పోయావు? నాన్నా, నేనూ నిన్ను తలుచుకుని ఎంత బాధ పడుతున్నామో తెలుసా? నేను పుట్టగానే, జామ మొక్క వేశావు కదా. అదిప్పుడు తియ్యటి కాయలు కాస్తోంది.

రోజూ వెలగబెట్టే కొలువే అయిదు నిముషాల ముందు తెమలడం ఇప్పటికీ చేతకాలేదు. ఉదయాన్నే పరుగులూ - ఉరుకులూ ఇంట్లోనే పులిసిపోయి పడుకున్న ఒళ్లు ప్రభాత వాహ్యాళికి లేవదు. ఈదడానికి ఏరూ లేదు, మేసేచోటు లంకా కాదుగానీ లంగరేయని జీవితానికి ఆ పోలికతో పెద్దతేడా లేదు.

మో.. నిన్నెలా సంబోధించాలో అర్థంకాక ఈ ఉత్తరాన్ని ఇలా ప్రారంభిస్తున్నాను. మరేమీ అనుకోకేం. ఒక్కోసారి నువ్వు నాకేమవుతావో అనిపిస్తోంది. ఇంకోసారేమో అన్నీ నువ్వే అనిపిస్తుంటుంది. ఆ అన్నీలో మా కుటుంబమంతా ఒక్కొక్కరుగా కనిపిస్తారు. ఇంకా చెప్పాలంటే ఓ స్నేహితుడు కనపడతాడు. ఆశ్చర్యపోతున్నావా?