మోయలేని భారన్ని తగ్గించమని వేడుకుంటూ పుడమితల్లి బ్రహ్మదేవుడుకి రాసిన వ్యంగాస్త్రలేఖ...

ఎలా ఉన్నావు? నేను బాగానే ఉన్నాను. రెండేళ్ల క్రితం నిన్ను చూసేటప్పటికీ ఇప్పటికీ నీలో ఏ మార్పు కనిపించలేదు. ఇంతకీ నేనెవరో గుర్తు పట్టావా? నేనే పెండ్యాల శ్రీరామమూర్తి గారి పెద్దమ్మాయిని. అదే! ఎనిమిదో అడ్డ రోడ్డులో ఉండే వాళ్లం.

వస్తావో, రావోనని ఒకటే దిగులు. కొట్టుకుపోతున్న గుండెతో... కన్నీళ్లు బిగపట్టిన కళ్లతో ఎంతగా నిరీక్షిస్తున్నానో నీ కోసం! నువ్వొస్తావని తెలుసు! అయినా... వచ్చే వరకు ఏదో తపనతో వేసారిపోతా. నన్ను కలుస్తావనీ తెలుసు. అయినా... నిన్ను కలిసే వరకూ చెప్పలేని వేదనతో అల్లాడిపోతా.

ఎలా ఉన్నావు మిస్సమ్మా, నేను బాగున్నా, నువ్వు బాగున్నావనే అనుకుంటున్నా. రేపటి రోజు నీకు గుర్తుందా? రేపటికి సరిగ్గా మనం పరిచయమై నాలుగేళ్లు. నువ్వు నాకు దూరమై అప్పుడే రెండేళ్లవుతోంది.

మీ బంగారు శ్రీమతి ప్రేమతో రాస్తున్న లేఖ. మీరక్కడ కుశలమా? ఇక్కడ నేనూ, పిల్లలంతా క్షేమమే. పెళ్లయిన పదహారేళ్లలో ఎప్పుడూ నన్ను విడిచి వెళ్లలేదు. విధి నిర్వహణలో (పోలీసు) భాగంగా ప్రత్యేక శిక్షణకోసం మమ్మల్ని వదిలి అంత దూరం వెళ్లారు. అప్పటి నుంచి ప్రతీ క్షణం నా హృదయం మీకోసమే తపిస్తోంది.

క్షేమమా! ఇన్ని సంవత్సరాల తర్వాత... అదీ ఇద్దరం ఒకే ఊర్లో ఉంటూ ఇంత పెద్ద ఉత్తరం ఎందుకు రాశారీయన? అని ఆశ్చర్యపోతున్నావు కదూ. ఏం చేస్తాం మరి? ఒకే ఊర్లో ఉన్నా, ఈ భాగ్యనగరంలో నువ్వు చిన్న కొడుకు ఇంట్లో, నేను పెద్ద కొడుకు ఇంట్లో పడి ఉండటం వల్ల మనం కలుసుకొనేది ఏ పండగకో, శుభకార్యాలకో.

మాటల్లో అయితే భయంతోనో బెరుకుతోనో నా భావాల్ని స్పష్టంగా చెప్పలేనేమోనని లేఖగా రాస్తున్నాను. మీరు నన్ను కోడలిగా ఒప్పుకోవడం చాలా ఆనందం. గౌతంని ఎంత బాగా పెంచారత్తయ్యా?! కొంచెం ఆలస్యాలూ, కాసిన్ని దుబారాలూ తప్పిస్తే మనిషి చాలా మంచివాడు. బుద్ధిమంతుడు.

ఎంత మాయగాడివి నువ్వు? నిన్ను వద్దన్నట్టే ఉంది... నా వెనుక తిరగొద్దని కొరకొరా చూస్తున్నట్లే ఉంది... అంతలోనే ఇంత మార్పు... నా నుదుట సిందూరమై నిలిచి... నాతో ఏడడుగులు నడచి... జీవితాంతం నీ స్నేహాన్ని నాకందించావు. ప్రేమదాసుడివై మోకరిల్లావు.

ప్రాణమున్నజీవులే పలకరింపునకి నోచుకోక అలమటిస్తుంటే వొట్టి చేదబావి మీద ఉత్తరమేంటని నువ్వు అనుకోవచ్చు. నీకూ హృదయ మార్దవం అధికం అని చెప్పడానికే నేనిదంతా రాస్తున్నా. ఎలా ఉన్నావ్‌! నేస్తం!