ప్రియమైన మీకు..! ఎలా ఉన్నారు..! ఏం చేస్తున్నారు..? ఎంత కాలమైంది మిమ్మల్ని చూసి..! ఏ రోజుకారోజే ఈ రోజు మీ దగ్గరికొస్తే బావుండుననుకుంటాను. కానీ ఏదీ... కుదర్నే కుదరదాయె. ఎప్పటికౌతుందో మీ దగ్గరికి రావడం...

ప్రియమైన నాలోని నీకు, అడవిలోకీ వెన్నెల వస్తుంది. ఆ వెన్నెల్లో మంచి గంధం వాసన వస్తుంది... వసంతంలా వచ్చిన నీ లేఖను విప్పితే ఇదే భావం నన్ను కదిపేసింది.

నా ‘వేలు’ విడిచిన మిత్రులందరికీ.... ఆంగ్ల సంవత్సరాది శుభాకాంక్షలు. కొంతకాలంగా మీరంతా నన్ను మర్చిపోయారు. కానీ నేను అలా మిమ్మల్ని మరువగలనా? ఇంతకీ నేనెవరంటారా!

ఏదో ఒక క్షణంలో ఒక చిన్న జ్ఞాపకం మదిని మీటి అలా వెళ్లిపోతుంది. పూర్వజన్మ స్మృతిలా... ఆ జ్ఞాపకాన్ని పొదివి పట్టుకోవాలని ఆలోచనా తరంగాలు వాటి వెంబడి అలా పరుగులిడుతూనే ఉంటాయి. అక్కడెక్కడో వేసవి వెన్నెల్లో నులకమంచం మీద నీ ఒడిలో ఊఁ కొడుతున్న కథల దగ్గర ఆగిపోతాయి. 

ప్రియమైన వేణూ... నేనిక్కడ కుశలం. నువ్వక్కడ క్షేమంగా ఉండాలని భగవంతుణ్ని ప్రార్థిస్తున్నా. నువ్వు లేకుండా నేనొక్క క్షణం కూడా ఉండలేకపోతున్నా. ఏ పనిచేసినా నువ్వే గుర్తొస్తున్నావు. నేను చేస్తున్న ప్రతి పనినీ నువ్వు బాగా మెచ్చుకుంటున్నట్లు ఊహించుకుంటూ ఉబ్బితబ్బిబ్బయి పోతున్నాను.

ప్రియమైన శ్రీవారికి, లక్ష్మి నమస్కరిస్తూ రాసే లేఖ. మీరు వెళ్లి మొన్నటికి సరిగ్గా సంవత్సరం. అక్కడ మీరెలా ఉన్నారు? అన్నీ సౌకర్యంగా ఉన్నాయా? ఏంటో! ఉత్తరాలు రాసి చాలా ఏళ్లయ్యింది కదూ.

ప్రియమైన అనూ, ఇక్కడ మేం క్షేమం. మీరు క్షేమమని భావిస్తాను. ఈమధ్య నా మనుమడు, మనుమరాలు నా తలపులలో ఒకటే తిరుగుతున్నారు. 

గౌరవనీయులైన తెలుగు ఉపాధ్యాయిని ధనలక్ష్మి గారికి, మీరు మమ్మల్ని ఎవరికి తోచిన విధంగా వాళ్లను మిత్రులకుగాని, అమ్మనాన్నలు, లేదా అమ్మమ్మ తాతయ్యలకు లేఖలు రాయమన్నారు కదా! నేను మాత్రం మీకే రాస్తున్నా.

ప్రియమైన తమ్ముడికి... అక్కయ్య ఆశీర్వదిస్తూ రాస్తున్న  ఉత్తరం.. ఇది అందగానే నువ్వు చాలా ఆశ్చర్యపోతావని నాకు తెలుసు. పదిహేను సంవత్సరాల తర్వాత ఉత్తరం రాస్తుంటే నాకే విచిత్రంగా ఉంది. ఫోన్లు వచ్చాక... ఉత్తరాలు రాసుకోవడం ఎప్పుడో మర్చిపోయాం.