నిన్ను తలవని క్షణం లేదు. ప్రతి మాటలోనూ నువ్వే, ప్రతి ఊహలోనూ నువ్వే. నీ కళ్లల్లోకి చూసినపుడు పరిసరాలలో ఏమి జరిగినా నాకు తెలిసేది కాదు. నీ పేరు తలచినా, విన్నా చాలు నా జన్మ సార్థకం అయినట్లు ఉంటుంది. మనసంతా నీ రూపంతో నిండిపోయింది.

నువ్వు మళ్లీ నా జీవితంలోంచి వెళ్లిపోయావన్న సంగతిని ఇంకా నమ్మలేకపోతున్నా. నువ్వు లేవన్న విషయాన్ని నేనెందుకు గ్రహించలేకపోతున్నానో నాకే అర్థం కావట్లేదు! బాధపడటానికి, ఏడవటానికి కూడా మనసు అంగీకరించట్లేదు.

ప్రతిరోజూ కాలువగట్టుపై కూర్చుని భవిష్యత్తు గురించి కలలు కనేవాళ్లం. ఎన్ని సాయంసంధ్యలు మనల్ని పలకరించివెళ్లేవో!. నువ్వెళ్లి అప్పుడే మూడు రుతువులు గడచిపోయాయి.

ప్రియా! నిన్ను రక్షించుకునేదెలా? నీతో కలిసి బతికేదెలా? నువ్వు లేని నా జీవితంలో వసంతం లేదు. నీ తోడు లేని జీవితగమనం... అమ్మో! నా ఊహలకు అతీతం!! చేయందించు. నులివెచ్చని వెన్నెలలాంటి నీ కౌగిలిలో నన్ను బంధించు.

నీ... నీ అనురాగాల చిట్టి... అపర్ణ ప్రేమతో రాస్తున్న లేఖ. ఇది నీకు అందుతుందని... అంది నువ్వొస్తావని ఆశతో రాయటం లేదు. ఎందుకంటే నువ్వెక్కడున్నావో నీకే తెలియదు అనుకుంటున్నాను. తెలిస్తే నా కోసం రెక్కలు కట్టుకు వాలి ఉండేవాడివి కదా!

ప్రియనేస్తం వసంత్‌కు... గుర్తుకొచ్చానా... మాధవిని! పదోతరగతి వరకూ కలిసి చదువుకున్నాం కదా. ఇప్పుడు నువ్వెక్కడో... నేనెక్కడో! కానీ, ఆనాటి జ్ఞాపకాలు ఇంకా నా దగ్గరే ఉన్నాయి.

మిత్రమా... క్షేమమా? నీకు ఉత్తరం రాయాలని వారం రోజులుగా ప్రయత్నిస్తున్నా. అంతా ఉరుకులు పరుగుల యాంత్రిక జీవితం. ఇప్పుడు తీరిక దొరికింది. అన్నట్టు, ఇవ్వాళ ఉదయం చూసిన ఓ సంఘటన మనసును కలచివేసింది. పక్కింటావిడ తన కూతుర్ని చావబాదుతోంది.

ఎలా ఉన్నావ్‌ మహతీ! మనం రాజమండ్రిని వదలిపెట్టి పదేళ్లపైనే అవుతోంది. ఎప్పుడైనా ఏలూరొస్తే మా ఇంటికి రావడం మరచిపోకేం! అని చెప్పి వెళ్లిపోయావ్‌! ఇప్పుడెక్కడున్నావో ఏం చేస్తున్నావో!

పూలమీద వాలే సీతాకోకచిలుకలాగా, ప్రాతఃకాలంలో పూరేకులను అంటిఉండే మంచు బిందువులాగా నాతో బంధం కలుపుకున్న నిన్నేమని సంబోధించాలి? నిశ్శబ్దమయిన నీ ఆత్మీయ స్పర్శ నా కలానికి ఇంధనం! చిన్నతనంలో నా రచనలకు ప్రేరణ నీవేకదా! యిప్పుడు వాటిని చదువుతుంటే ‘ఎంత పిచ్చిగా రాశానో కదా!’